Το ότι υπάρχουν ακόμη στις μέρες μας, επιζώντες του Έπους του 1940 είναι γνωστό…
Ελάχιστοι βέβαια όσο περνάνε τα χρόνια, μετρημένοι πλέον στα δάχτυλα των δύο χεριών, αλλά υπάρχουν…
Χθες όμως συναντήσαμε μία έκπληξη από εκείνες που δεν τις περιμένεις…
Και μιλάμε για τη συνάντησή μας με έναν αυτόπτη μάρτυρα μίας από τις πολλές ξεχωριστές στιγμές των πρώτων μαχών του 1940 και ειδικότερα της αερομαχίας με θύμα τελικά τον ήρωα υποσμηναγό Ιωάννη Σακελλαρίου…
Χθες το πρωί λοιπόν, παρουσία ούτε 20 ατόμων (σοβαρό ζήτημα η υποτονική παρουσία πολιτών αλλά και θεσμικών φορέων) στο Σακελλαρικό, το χωριό που λεγόταν Κουτρουλάδες, αλλά που οι κάτοικοί του αποφάσισαν τη μετονομασία του σε «Σακελλαρικό» τιμώντας με τον τρόπο αυτό τον ηρωικό πιλότο, γνωρίσαμε τον κ. Πέτρο…
Στα 92 του σήμερα, αγέρωχος, ευθυτενής και με πνευματική διαύγεια, ο κ. Πέτρος ήταν ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες της αερομαχίας του Σακελλαρίου με τους τρεις Ιταλούς πιλότους τον Νοέμβριο του 1940…
Ήταν μαθητής στην τετάρτη τάξη στη Ζίτσα σε ηλικία εννέα ετών και παρακολουθούσε μαζί με άλλα παιδιά τα αεροπλάνα να έρχονται από την περιοχή της Αλβανίας και του Καλπακίου και να εισέρχονται στον κάμπο της Ζίτσας και από εκεί στο Σακελλαρικό…
Και σκεφτήκαμε πόσο σημαντικό είναι που έχουμε ακόμη και σήμερα την τύχη να ζουν αναμεσά μας, όχι μόνον κάποιοι ελάχιστοι ήρωες, αλλά και αρκετοί περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες ιστορικών γεγονότων…
Μόνο όμως που η σημαντική αυτή παρουσία τους, δε φαίνεται να συγκινεί το ίδιο όλους…
Για παράδειγμα στο Σακελλαρικό θα μπορούσε κάθε χρόνο να πηγαίνει εκδρομή ένα (τουλάχιστον) σχολείο από τα Γιάννενα και να έχουν τα παιδιά την ευκαιρία που είχαμε εμείς χθες, να ακούσει από τους αυτόπτες, τι είδαν εκείνη την ημέρα…
Και πως έφτασαν οι χωριανοί στον Καλαμά για να δουν από κοντά το αεροπλάνο, διαπιστώνοντας πως πρόκειται για ελληνικό και όχι για εχθρικό αεροσκάφος…
Και πως μετέφεραν την απανθρακωμένη σορό του Σακελλαρίου στο χωριό, πως την περιποιήθηκαν οι γυναίκες, πως τον θρήνησαν, τον έθαψαν στο χωριό και πως λίγα χρόνια μετά, αποφάσισαν να δώσουν το όνομα αυτού του παιδιού στο χωριό τους…
Μοναδικές, ιστορικές στιγμές και συμπεριφορές από αυτές που χαρακτηρίζουν ολόκληρες εποχές και όχι μόνον τους ανθρώπους που ζουν σε αυτές…
Μπορεί να υπάρχει και μία προσωπική χροιά στο ενδιαφέρον αυτό για τα γεγονότα του πολέμου, επειδή ζήσαμε ως παιδί κάποιες συγκλονιστικές αφηγήσεις πρωταγωνιστών των πρώτων μαχών…
Και που μας έμειναν στη μνήμη, γιατί σε ηλικία 10 ετών βλέπαμε μπροστά μας ανθρώπους που από τη μία στιγμή στην άλλη ξαναζούσαν τη φρίκη του πολέμου, με μάτια που «πετούσαν φλόγες» και βίωναν ένα μετατραυματικό σοκ πολλές δεκαετίες μετά…
Από τις ημέρες που σκότωναν για να μη σκοτωθούν…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
