Τα 8 στα 10 τηλέφωνα αναγνωστών στην εφημερίδα είναι για παραλείψεις και καθυστερήσεις στο Δημόσιο και τις υπηρεσίες και αρκετά εξ αυτών για προβλήματα με τα νοσοκομεία, έκδοση πιστοποιητικών κλπ. Κατά 99% δεν βγαίνει ρεπορτάζ γιατί γρήγορα κατανοούν και οι αναγνώστες ότι αυτή είναι η κατάσταση. Απλώς μόλις βρεθεί η δυνατότητα για ένα θέμα, αξιοποιείται αυτή η γνώση από τις συζητήσεις με τον κόσμο.
Γιατί όμως έχει γίνει αναποτελεσματικό το Δημόσιο ενώ ειδικά αυτή η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα το μεταρρυθμίσει και θα το αλλάξει; Γιατί δεν δουλεύουν καλά τα πράγματα;
Μια απάντηση που γίνεται δύσκολα αποδεκτή μόλις τη διατυπώσεις, είναι ότι δεν υπάρχει το κράτος που ξέραμε, δεν υπάρχει το κράτος που εγκαλούσαμε παλιά και από το οποίο περιμέναμε λύσεις. Το «πού είναι το κράτος;» δεν βρίσκει αποδέκτη ως ερώτημα πλέον.
Γιατί είναι ένα κράτος σε μεγάλο βαθμό πια με ιδιωτικοποιημένες υπηρεσίες, γιατί έχει υποχωρήσει από τον ρόλο που είχε παλιά και σε ένα μικρότερο βαθμό είναι ένα κράτος που έχει εγκαταλείψει και το πεδίο που έχει αναλάβει- στο τελευταίο είναι που ισχύουν ακόμα και έχουν ένα νόημα τα παράπονα των πολιτών.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Οι συγκοινωνίες και οι υποδομές των μετακινήσεων είναι πλέον ιδιωτικές σχεδόν καθολικά. Το ξέρουμε στην Ήπειρο και από τους δύο μεγάλους οδικούς άξονες, την Εγνατία και την Ιόνια ή το Λιμάνι Ηγουμενίτσας ενώ μπαίνει στη σειρά και το Αεροδρόμιο.
Και πλέον οι ιδιώτες μπαίνουν και στην καρδιά του Δημοσίου όπως τα δημόσια νοσοκομεία ή τα πανεπιστήμια.
Το κράτος πλέον σταδιακά υποχωρεί σε έναν ρόλο ρυθμιστικό, κάτι που έχει προαναγγελθεί εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πολλοί δεν πίστευαν ότι θα έχουν τέτοιο βάθος οι αλλαγές. Άλλωστε είχε δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ ήδη το κράτος ως αναποτελεσματικό και πελατειακό που πολλοί ενέκριναν την είσοδο των ιδιωτών «που ξέρουν καλύτερα». Απλώς κάποιοι ίσως να πίστευαν ότι για τους ίδιους μπορεί να υπάρχει ακόμα κάποια θέση για διορισμό ή κάποια προνομιακή μεταχείριση οπότε δεν άκουγαν και τις διαμαρτυρίες των άλλων που είχαν ήδη κατανοήσει τι γίνεται.
Κάπου εκεί είμαστε πια, στην σταδιακή κατανόηση ότι το κράτος «εξαφανίζεται», διά της ιδιωτικοποίησής του.
Το πρόβλημα όμως, πλέον δεν είναι καν εκεί. Είναι ότι στη θέση του δεν εμφανίζεται ένας καλύτερος διάδοχος. Τα σχολεία έχουν αίθουσες πια των 28 μαθητών λες και είμαστε στο ’80 και σε πολλά νοσοκομεία της επαρχίας δεν βγαίνουν οι εφημερίες. Αλλά και ο ρυθμιστικός ρόλος που έχει το κράτος δεν έχει κανένα νόημα μπροστά στην ακρίβεια και την επίθεση που δέχονται τα νοικοκυριά. Σήμερα το τηλέφωνο στο σπίτι δεν χτυπάει από το κράτος πρόνοιας και στήριξης, αλλά από τις εισπρακτικές και τις τράπεζες για τα δάνεια που καθυστερούν 11 μέρες (αυτή είναι η καλή πλευρά).
Για να μην αφήσουμε το ότι έχουμε ένα κράτος που δεν μιλά για τα προβλήματα κι όταν πιέζεται υπεκφεύγει παραπέμποντας τα πάντα στη Δικαιοσύνη. Ο κόσμος όμως δεν θέλει μόνο την απόδοση ευθυνών, αλλά κυρίως θέλει το κράτος δίπλα του, υποστηρικτή της προσπάθειας που κάνει για το καλό, για την πρόοδο. Αν δεν λειτουργεί το κράτος υποστηρικτικά προς τον κόσμο, τους πολλούς που αγωνίζονται για τις ζωές τους, τότε δεν δικαιώνει τον δικό του ρόλο. Γιατί η ύπαρξη του κράτους ήρθε μετά από τους αγώνες ενάντια στη φεουδαρχία και τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας και υπέρ της δημοκρατίας, της ισονομίας και της δικαιοσύνης. Πότε τα ξεχάσαμε αυτά;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
