Αυτό που ανακοινώθηκε χθες και ισχύει από σήμερα δεν είναι lockdown, έστω κι αν και εμείς, χρησιμοποιούμε τον όρο, σχεδόν καταχρηστικά…
Lockdown είναι αυτό που θα ακολουθήσει από την επόμενη Τρίτη, σε περίπτωση που δεν εξομαλυνθεί η κατάσταση στην περιοχή με τα κρούσματα…
Είναι φοβερό να βλέπεις πάντως κόσμο μπροστά σου, να μην έχει καμία απολύτως αίσθηση της πραγματικότητας και συναίσθηση της ατομικής ευθύνης…
Δηλαδή, η εικόνα το πρωί του Σαββάτου στην αγορά της πόλης ήταν απλώς εξωφρενική!
Λες και γιορτάζαμε την πρώτη μέρα των εκπτώσεων, στις καλές εποχές, όχι σε συνθήκες πανδημίας! Λυπούμαστε που το γράφουμε, αλλά είναι η αλήθεια…
Να μην διαμαρτύρονται καθόλου οι επαγγελματίες σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, γιατί έχουν τεράστια ευθύνη για ό,τι επιτρέπουν να γίνεται στα καταστήματά τους…
Προφανώς, δεν αφορά το σύνολο αυτών, προφανώς και είναι δύσκολο να ελέγξεις ή να κάνεις τον τροχονόμο μέσα στο κατάστημά σου, αλλά αυτό δε σημαίνει, ότι δεν πρέπει να κάνεις και τίποτε…
Και από το να «τρώνε» μερικά χιλιάρικα πρόστιμο ή να βάζουν λουκέτο για 15 ημέρες, με ό,τι απώλεια εσόδων σημαίνει αυτή η απόφαση, προτιμότερο είναι να κλείνουν από τα μεσάνυχτα ως τις 5 το πρωί…
Πάμε τώρα στο άλλο μεγάλο θέμα των ημερών, που είναι αυτό των καταλήψεων…
Ποσώς μας ενδιαφέρει αν παρουσιάζει αύξηση ή μείωση ο αριθμός των σχολείων που τελούν υπό κατάληψη…
Το γράψαμε άλλωστε και την προηγούμενη εβδομάδα, ότι με τις διεκδικήσεις των μαθητών, έχοντας περάσει από τη θέση τους, είμαστε μαζί, ακόμη και σε εκείνες που είναι εκτός λογικής και πραγματικότητας…
Αλλά, η εικόνα στην οποία παρέδωσαν ορισμένοι τα σχολεία μετά το τέλος των καταλήψεων, δεν τους τιμά, αλλά προσβάλλει και τους ίδιους, και τις οικογένειές τους…
Προφανώς, χωρίς στοιχεία και χωρίς ομολογία, δε μπορεί κανείς να προσωποποιήσει ευθύνες…
Και να γίνουν κάποιες ζημιές, όπως πάντα γινόταν και γίνονται, ποτέ – ή σχεδόν ποτέ – κανείς δε ζήτησε από τους μαθητές να βάλουν το χέρι στην τσέπη…
Αλλά, μην τα «βαφτίσουμε» όλα φθορές, γιατί άλλο είναι πάνω στο κέφι και τον ενθουσιασμό της κατάληψης, να σπάσουμε ένα τζάμι ή να γκρεμίσουμε μία πόρτα και άλλο, να «κατεβάσουμε» τις πόρτες και να τις κάψουμε μέσα στο σχολείο…
Το να ξεβιδώσουμε επίσης από το ταβάνι το μηχάνημα προβολής και να το κλέψουμε, επίσης δε μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογική φθορά, αλλά καραμπινάτη κλοπή και φθορά δημόσιας περιουσίας…
Κάποια στιγμή, θα πρέπει λοιπόν να μαθαίνουν και τα παιδιά μας, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους… Εμείς ευθυνόμαστε, οι γονείς τους πρώτοι απ’ όλους, γιατί το παράδειγμά μας ακολουθούν…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
