Οι ταχείς εξελίξεις για την δημιουργία του αγωγού East Med και η προοπτική της υπογραφής της συμφωνίας από Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο στις 2 Ιανουαρίου στην Αθήνα, αναδεικνύουν και τη δυναμική που έχει η γεωπολιτική στις μέρες μας, σε έναν κόσμο πολύπλοκο και πολυπολικό που δεν στηρίζεται σε παγιωμένες θέσεις, αλλά αναζητά συνεχώς νέες ισορροπίες.
Η συμφωνία για τον νέο αγωγό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εμπλεκόμενων χωρών σε μία περίοδο που η Τουρκία διεκδικεί τον ρόλο ενός περιφερειακού ηγέτη. Είναι τόσο έκδηλα τα πολιτικά και εθνικά οφέλη που διεκδικούν οι τέσσερις χώρες που δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Όποιος ελέγχει τους δρόμους της ενέργειας, έχει προβάδισμα και στον έλεγχο και άλλων κινήσεων σε όλο το φάσμα ανάπτυξης των κρατικών εξουσιών.
Σε δεύτερο επίπεδο, συζητείται το πλεονέκτημα που θα πάρουν όσοι είναι πιο κοντά στα ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ και όχι της Ρωσίας που έχει συμφωνίες με την Τουρκία για δίκτυα αγωγών, σε αυτό που ονομάζεται απεξάρτηση από τις ρωσικές πηγές ενέργειας στην Ευρώπη.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, η φωνή όσων διεκδικούν μία άλλη κατεύθυνση και την απομάκρυνση από την ενέργεια που προέρχεται από εξορύξεις, μοιάζει να αδυνατίζει. Όταν το θέμα αποκτά διαστάσεις εθνικής πολιτικής και διεθνούς γεωπολιτικής, πόσο δύναμη να έχει η οικολογική φωνή;
Εκεί, όμως, είναι και ένα πρόβλημα της σύγχρονης πολιτικής. Από τη μία να κινείται προς την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής και από την άλλη, να μην μπορεί να αποφύγει τις διεθνείς εξαρτήσεις και συνεργασίες που υπόσχονται ασφάλεια στο γεωπολιτικό επίπεδο. Αλήθεια όμως, τι διαφορετικό τελικά προβάλλει ο Τραμπ στην Αμερική όταν προτάσσει την πρόοδο της αμερικανικής βιομηχανίας και όχι τους περιορισμούς για την Κλιματική Αλλαγή ή οι ανάλογες πολιτικές της Ρωσίας και της Κίνας. Σε τι διαφέρει άραγε η Ευρώπη; Μόνο στην απαγόρευση στην πλαστική σακούλα;
