Υπάρχει ένα δίλημμα πέρα και πίσω από όσα μας φέρνει η επικαιρότητα: Να είμαστε αισιόδοξοι για την έξοδο από την κρίση ή απαισιόδοξοι για την κατάσταση των πραγμάτων;
Είναι άλλωστε και ένα θέμα της κύριας σύγκρουσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης: Υπάρχει ελπίδα ή γίνεται διαχείριση της ελπίδας;
Πριν το φτάσουμε στο επίπεδο της φιλοσοφικής ή υπαρξιακής αντίληψης που έχουμε για τα πράγματα κατά το γνωστό αν βλέπουμε μισογεμάτο ή μισοάδειο ένα ποτήρι, ας δούμε ένα δεδομένο. Δεν είμαστε στο επίπεδο που ήμαστε πέρυσι τέτοιο καιρό. Μπορεί τα κρούσματα να είναι πολλά, μπορεί η κατάσταση στα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης να είναι ασφυκτική, όμως υπάρχουν και κρίσιμες διαφορές. Υπάρχει ο εμβολιασμός για παράδειγμα, που δεν είναι αμελητέα υπόθεση πια. Χρησιμοποιούμε μάσκες που δεν το κάναμε πέρυσι ενώ ξέρουμε πια τους κανόνες και έχουμε εμπεδώσει τα μέτρα. Επίσης, επιταχύνεται ο ρυθμός του εμβολιασμού, υπάρχουν διαθέσιμα ατομικά τεστ και έχουμε μειώσει την ένταση και τη δαιμονοποίηση ενός κρούσματος. Πλέον ξέρουμε τη σημασία που έχει ο αυτοπεριορισμός όσων μολύνθηκαν.
Από την άλλη, η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, πολύ βαριά θα τη λέγαμε. Για τους περισσότερους ο εμβολιασμός είναι υπόθεση δύο και τριών μηνών ακόμα. Για την οικονομία η κατάσταση είναι απελπιστική για πολλές επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αφού δεν υπάρχει στην ουσία αγορά. Και υπάρχει και ένα ποσοστό πια της κοινωνίας που δεν τηρεί και δεν θέλει να τηρεί τα μέτρα.
Αυτό δείχνει ότι η ελπίδα δεν πατάει πλήρως στα πόδια της.
Κι αυτό αποκαλύπτει ακόμα ότι η αλλαγή που επιχειρείται με το άνοιγμα των δραστηριοτήτων δεν προέκυψε μόνο από επιδημιολογικά δεδομένα αλλά και από την πίεση της ανάγκης. Είναι η κοινωνία που δεν μπορεί να μένει άλλο ακίνητη που πιέζει για νέες συνθήκες. Κι αυτό από μόνο του δείχνει ότι συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο. Απλώς εκεί που τον Νοέμβριο είχαμε μπροστά μας ένα σκοτεινό χειμώνα χωρίς να περιμένουμε τίποτα καλό, τώρα τουλάχιστον έχουμε ένα καλοκαίρι μπροστά που μπορεί να μας φέρει πιο κοντά στη γενική ανοσία και στην εκκίνηση της οικονομίας. Κι αυτό είναι που βάζει την ελπίδα στο παιχνίδι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
