Κάθε παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων έχει κάτι να δώσει και η «Νόρα» δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα.
Εν προκειμένω, δίνει τροφή για σκέψη πάνω στην κοινωνία και την οικογένεια, το πόσο έχουν αλλάξει αυτές οι έννοιες και πόσο παραμένουν ίδιες από το 1879, όταν έγραφε ο Ίψεν το έργο.
Η παράσταση ξεκινάει κάπως «μουδιασμένα». Οι ήρωες χρειάζονται χώρο και χρόνο για να συστηθούν, να αναπτυχθούν, να εξελιχθούν. Μέχρι το τέλος, όμως, κανένας δεν θα είναι ίδιος, κανένας δεν θα έχει μείνει ανέγγιχτος από τις αλλαγές που συντελούνται. Σταδιακά φαίνεται η ρήξη που πρόκειται να έρθει, μέχρι τη μέση της παράστασης κλιμακώνεται βαθμιαία και τα τελευταία λεπτά ξεσπά βίαια σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά της.
«Η Νόρα τρώει κρυφά σοκολατάκια», διαβάζουμε στο σκηνοθετικό σημείωμα. Όμως η Νόρα δεν τρώει απλά κρυφά σοκολατάκια, αλλά κρατάει επί σειρά ετών ένα μυστικό ικανό να τινάξει την οικογενειακή της ηρεμία στον αέρα. Η Νόρα, λοιπόν, έχει παρανομήσει και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, ακόμα κι αν οι προθέσεις της ήταν αγαθές.
Παρακολουθώντας την παράσταση μία σκέψη με απασχολούσε, το αν και κατά πόσο έχουν αλλάξει οι έμφυλοι ρόλοι τα τελευταία 140 χρόνια συνειδητοποιώντας, εν τέλει, πως οι ρόλοι μπορεί να έχουν αλλάξει, όχι όμως και τα καθήκοντα. Μία σύγχρονη γυναίκα έχει κατακτήσει βασικά δικαιώματα που η Νόρα δεν είχε, καταφέρνοντας να ξεφύγει από την κηδεμονία του πατέρα και του συζύγου της. Όταν μιλάμε για καθήκοντα, απεναντίας, δεν συμβαίνει το ίδιο. Η σύγχρονη γυναίκα, όπως ακριβώς και η Νόρα, είναι υπεύθυνη να κρατά τις ισορροπίες στην οικογένεια, έχει το βάρος της ανατροφής των παιδιών με ό,τι αυτό συνεπάγεται και είναι η πρώτη που θα προθυμοποιηθεί να αυτοθυσιαστεί. Από την άλλη πλευρά, όταν αντιλαμβάνεται την αδικία που γίνεται εις βάρος της και αποφασίζει να χειραφετηθεί έρχεται αντιμέτωπη με μια άλλη πικρή αλήθεια: τη θεωρούν παράλογη γιατί «η οικογένεια για τη γυναίκα είναι ιερό καθήκον» και φυσικά «τι θα πει ο κόσμος».
Η Νόρα ζούσε σαν κούκλα, ή μάλλον σαν μαριονέτα, στο «κουκλόσπιτο» πρώτα του πατέρα της και έπειτα του συζύγου της, υποχρεωμένη να είναι χαριτωμένη και να συμπεριφέρεται comme il faut, να κάνει χατίρια και να υποδύεται ρόλους για να παίρνει ως αντάλλαγμα φαγητό, στέγη και υλικά αγαθά. Αποφασίζοντας να φύγει από το «κουκλόσπιτο» θα ανακαλύψει, όπως και η σύγχρονη γυναίκα, πως, ούσα οικονομικά ανεξάρτητη, θα έχει το δικαίωμα της επιλογής αλλά πως τα νήματα δεν θα έχουν κοπεί πλήρως από τα μέλη της.
Η παράσταση παίζεται κάθε Πέμπτη (9.00 μ.μ.), Παρασκευή (9.00 μ.μ.), Σάββατο (9.00 μ.μ.) και Κυριακή (7.00 μ.μ.) μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου στο Καμπέρειο Θέατρο.
ΕΛΕΝΗ ΜΑΚΡΟΓΙΑΝΝΗ
