Η κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιός Άννα Συνοδινού μιλά για τον πατέρα της, που αγωνίστηκε στη μάχη του Μπιζανίου και διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο της Μαίρης Κωστή «Τα πήραμε τα Γιάννενα»
Ένα μοναδικό ντοκουμέντο έφερε στο φως το ITV, τις παραμονές της 109ης επετείου από την Απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Ένα ντοκουμέντο που είδε για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας και αφορά στην Άννα Συνοδινού, την κορυφαία Ελληνίδα δραματική ηθοποιό, που στις αρχές της δεκαετίας του 2000, βρέθηκε στην περιοχή των Ιωαννίνων, φιλοξενούμενη μαζί με τον σύζυγό της, της πρώην νομαρχιακής συμβούλου και συγγραφέως Μαίρης Κωστή και με το χαρακτηριστικό της ύφος, ανέγνωσε αποσπάσματα του βιβλίου της κας Κωστή με τίτλο «Τα πήραμε τα Γιάννενα», που αναφέρεται στο χρονικό της Απελευθέρωσης των Ιωαννίνων το 1913.
Στο απόσπασμα που παρουσιάστηκε στα δελτία ειδήσεων του ITV και το οποίο προέρχεται από το προσωπικό αρχείο της κας Κωστή, η Άννα Συνοδινού διηγείται και πως ο πατέρας της Γιάννης Συνοδινός πολέμησε στο μέτωπο του Μπιζανίου την περίοδο 1912-1913 και πως κάθε φορά η επιστροφή της στον τόπο όπου αγωνίστηκε ο πατέρας της και θυσιάστηκαν χιλιάδες νέοι για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, είναι εξαιρετικά συγκινητική.
Εξομολογείται μάλιστα, ότι σε εκείνη την επίσκεψη, αλλά και σε προηγούμενες είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί τη θέση των οχυρών Μπιζανίου, θέλοντας για μία φορά ακόμη, να αποτίσει φόρο τιμής στους ήρωες των Βαλκανικών Πολέμων και της Απελευθέρωσης των Ιωαννίνων.
Το απόσπασμα για τον Στρατηγό Κων. Καλλάρη
Η Άννα Συνοδινού διαβάζει από το βιβλίο της κας Κωστή, το απόσπασμα που αναφέρεται στην προσωπική ιστορία και τραγωδία του Κων. Καλλάρη, Στρατηγού και Μέραρχου τότε στην επιχείρηση κατάληψης των Ιωαννίνων. Ο Κων. Καλλάρης στην έναρξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου είχε καταγράψει μεγάλες επιτυχίες ως επικεφαλής της Μεραρχίας που μπήκε νικηφόρα τον Οκτώβριο του 1912 στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε και ο πρώτος διοικητής της πόλης.
Στη συνέχεια, μετείχε στις επιχειρήσεις στο Μπιζάνι και τη Μανολιάσα, κατά τους πολύμηνους αγώνες των Ελλήνων να απελευθερώσουν τα Ιωάννινα, με τον γιο του, ανθυπολοχαγό τότε, Σπυρίδωνα Καλλάρη, να παίρνει και αυτός μέρος στις μάχες. Σε μία από αυτές, ο γιος του τραυματίστηκε και στη συνέχεια αρρώστησε, μένοντας εκτός μάχης.
Την παραμονή της μάχης στη Μανολιάσα, ο Σπύρος Καλλάρης ζήτησε από τον στρατιωτικό γιατρό να του επιτρέψει να λάβει μέρος, με τον γιατρό όμως να αρνείται κατηγορηματικά. Ο νεαρός ανθυπολοχαγός παράκουσε την ιατρική εντολή, φόρεσε τη στολή του και επιχείρησε να εξέλθει της σκηνής, όταν ειδοποιήθηκε ο πατέρας του, Στρατηγός Καλλάρης, που είπε στον γιατρό, πως αν ο γιος του αισθάνεται καλά, πρέπει να μπει στη μάχη.
Ο Σπύρος Καλλάρης πολέμησε και έπεσε νεκρός στη μάχη της 7ης Δεκεμβρίου του 1912. Ο Στρατηγός και πατέρας του, ενημερώθηκε νωρίς το πρωί της επόμενης ημέρας για το θάνατο του γιου του και δημοσίευμα της εποχής περιέγραφε τη σκηνή:
«Έμεινεν όρθιος έως ένα τέταρτον, πότε χαϊδεύων τα μαλλιά του παιδιού και άλλοτε τα χείλη. Μια στιγμή θωπεύων τα παγωμένα χέρια του είπε: «Παιδί μου, πώς επάγωσαν τα χεράκια του», και αμέσως μετά: «Εύγε Πίπη μου, έκαμες το καθήκον σου» και βγήκε από τη σκηνή, δίνοντας την εντολή στους αξιωματικούς να προετοιμαστούν για τη μάχη.
Πολεμικοί ανταποκριτές της εποχής, έγραψαν για τον Στρατηγό Καλλάρη και την προσωπική τραγωδία που βίωσε στο μέτωπο πως «Πολέμησεν όλη μέρα σαν Στρατηγός και το βράδυ θρήνησε σαν πατέρας»…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
