Ο Jakob Prousalis μιλά για τις ψυχολογικές αλλά και τις πολιτικοκοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας στη Γερμανία.
Είναι δύσκολη και περίεργη η κατάσταση με την πανδημία εδώ στο Βερολίνο και τη Γερμανία γενικότερα, γιατί ξέσπασε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και δυστυχώς δεν αντιμετωπίστηκε εξαρχής με την οφειλόμενη σοβαρότητα. Υπάρχει μια υπερφόρτωση των κοινωνικών δομών και των δομών υγείας – τα κρούσματα μέχρι τώρα (σ.σ. την προηγούμενη Παρασκευή) υπολογίζονται σε 18.000 σε όλη τη Γερμανία, 800 από τα οποία στην επικράτεια του Βερολίνου. Δεν είναι τόσα πολλά συγκριτικά με άλλες περιοχές της χώρας, δεν είναι όμως και λίγα.
Πρόκειται εξάλλου για αριθμούς «γκρίζους» γιατί πολλά κρούσματα δεν έχουν ακόμα εκδηλωθεί, τα υπάρχοντα οπότε αντιστοιχούν σε αρκετά περισσότερα, ίσως και επταπλάσια εξαιτίας της εκθετικής αύξησης. Το γεγονός αυτό και τα μαζικά τεστ είναι οι αιτίες που παρατηρείται μια αναντιστοιχία μεταξύ θυμάτων του ιού και αριθμού κρουσμάτων.
Οι Βερολινέζοι είναι διχασμένοι όσον αφορά την απειλή, άλλοι έχουν πανικοβληθεί, άλλοι πάλι αδιαφορούν. Αυτό οφείλεται από τη μια στις κυβερνητικές παλινωδίες, από την άλλη στη δυσκολία συντονισμού της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης με τα κατά τόπους κρατίδια που έχει καθένα δική του νομοθεσία, διαφορετικά συστήματα υγείας, παιδείας κ.λπ.
Η δική μας τοπική κυβέρνηση αποδείχθηκε αρκετά άτολμη ως τώρα, κάτι απογοητευτικό. Πριν από λίγες μόλις μέρες κλείσανε τα περισσότερα καταστήματα εκτός από νοσοκομεία, κλινικές, δημόσιες υπηρεσίες, κάποιους οργανισμούς, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, τέτοια. Γίνονται επίσης διαρκείς συστάσεις στους πολίτες να περιορίσουν τις εξόδους τους. Φοβάμαι όμως ότι καθυστερήσαμε.
Ειδικότερα για τον τομέα μου, παρατηρούμε αυτό τον καιρό, με όλη αυτή την ένταση και την αναταραχή που επικρατεί, μια κατακόρυφη αύξηση σε περιστατικά ανθρώπων που χρειάζονται ψυχολογική ή και ψυχιατρική στήριξη. Άλλοι είναι πανικοβλημένοι, άλλοι ανησυχούν αν θα βρίσκουν πια τα φάρμακά τους ή αν θα μπορούν να προμηθεύονται τρόφιμα, ειδικά άτομα μεγάλης ηλικίας. Οι μοναχικές γυναίκες, οι κλινήρεις και τα ΑΜΕΑ άτομα δυσκολεύονται περισσότερο. Ειδικά οι χαμηλών εισοδημάτων.
Επιπλέον, οι χώροι που διέθεταν διάφορες κοινωνικές υπηρεσίες και δομές έχουν κλείσει. Μεταξύ αυτών το κέντρο υποδοχής ΛΟΑΤΚΙ+ προσφύγων που είχα αναπτύξει για τον οργανισμό Schwulenberatung από το 2016 σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Πήγαινε ως τώρα πολύ καλά αλλά υποχρεώθηκε επίσης να βάλει προσωρινά λουκέτο. Οι άνθρωποι που εξυπηρετούσε και που αιτούνταν άσυλο, εργασία, νομική υποστήριξη και ένταξη στο σύστημα υγείας μείνανε ξαφνικά «στον αέρα», όπως συνέβη με πολλές άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Οι εθελοντές προσπαθούν να συνεχίσουν το έργο τους μέσω τηλεφώνου και Skype, μεταφραστές, ψυχοθεραπευτές και κοινωνικοί λειτουργοί βγαίνουν έξω στον δρόμο, όμως δεν μπορούν έτσι να γίνουν πολλά.
Κοντά σε όλα αυτά έχουμε και την άνοδο του AFD και της ακροδεξιάς γενικότερα που ενισχύει φαινόμενα κοινωνικού ρατσισμού και διακρίσεων. Γι’ αυτούς, για όλα –φυσικά και για την επιδημία– φταίνε οι μετανάστες, οι μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ή και όλοι μαζί. Υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί πολίτες δεν εξυπηρετούνται σε νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες γιατί προτεραιότητα παίρνουν οι ξένοι οι οποίοι ζουν από τους φόρους μας, θέλουν να μας αλλάξουν τον πολιτισμό, τα γνωστά δηλαδή. Η προπαγάνδα τους γίνεται όλο και πιο συστηματική κι αυτό είναι εξοργιστικό δεδομένου ότι πριν από δέκα μόλις χρόνια, κανείς δεν θα τολμούσε να διατυπώσει δημόσια τέτοιες απόψεις.
Έχουμε οπότε μπροστά μας πολλές προκλήσεις σε πολλά επίπεδα, από τη διασφάλιση της σωματικής και ψυχικής υγείας του πληθυσμού και τη θωράκιση των ευπαθών ατόμων και ομάδων μέχρι την προάσπιση των αξιών της ανοικτής κοινωνίας, πιστεύω όμως ότι θα τα καταφέρουμε γιατί όσοι στεκόμαστε δίπλα τον άνθρωπο και όχι απέναντί του είμαστε περισσότεροι και πιο δυνατοί.
Ο Jakob Prousalis είναι κλινικός γιατρός και ψυχοθεραπευτής, εξειδικευμένος στην PTSD μετατραυματική διαταραχή, την ψυχοδιαγνωστική, την υπαρξιακή κλινική ψυχοθεραπεία, την gestalt-therapy και την art therapy. Διδάσκει σε πανεπιστημιακά τμήματα στο Βερολίνο, το Γκέτινγκεν, το Κίελο και την Κολωνία κι εργάζεται σε διάφορες ιατρικές υπηρεσίες ως θεραπευτής, επιβλέπων και λέκτορας. Ανάμεσά τους το Κέντρο Κρίσεων του Βερολίνου, το Κέντρο Διαπολιτισμικής Ιατρικής και Ψυχοθεραπείας της Πανεπιστημιακής Κλινικής Charite και το Κέντρο Συμβουλευτικής για τους πρόσφυγες του BafF AIDS Hilfe. Είναι επίσης επιβλέπων και σύμβουλος εταιρειών και οργανισμών στον τομέα του.
