Μια εκδήλωση του συλλογικού άγχους αν μπορούσαμε να περιγράψουμε κάτι τέτοιο, είναι η πλήξη, η παθητικότητα. Αυτή η αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να γίνει κάτι, ότι δεν γίνεται τίποτα, ότι δεν αλλάζει τίποτα.
Είναι μια ατομική κατάσταση που βλέπεις κάποιον να κάθεται ακίνητος απέναντι από μία οθόνη, αλλά και μία πιο συλλογική, όταν παρόλα όσα τρομερά συμβαίνουν γύρω μας, να μην υπάρχει καμία κινητοποίηση.
Από εκεί και πέρα η πλήξη θα μπορούσε να μην είναι και μεγάλο πρόβλημα. Κάποια στιγμή βγαίνεις από αυτήν και ενεργοποιείσαι. Υπάρχει όμως και μια τοξική εκδοχή της που είναι η αδιαφορία. Αδιαφορία για τα πάντα, αδιαφορία για την αλλαγή, για κάτι καλύτερο. Αλλά και αδιαφορία που στρέφεται και προς τα μέσα και γίνεται παραίτηση από τη ζωή, από μία απώθηση της ίδιας της ζωής.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
