Ένα βασικό πρόβλημα που έχουν οι πόλεις είναι η έλλειψη δικτύων. Ας τα σκεφτούμε αυτά τα δίκτυα, με όλες τις μορφές τους, από άυλα όπως αυτά της τεχνολογίας ως πολύ υλικά, όπως ένα δίκτυο ποδηλατοδρόμων. Κι ας προσθέσουμε όσα έχουν ένα κρίσιμο ρόλο στην κοινωνία, όπως δίκτυα πρόληψης υγείας, δίκτυα φροντίδας ή υποστήριξης ευάλωτων ομάδων.
Το δίκτυο μοιάζει να είναι ένας όρος σύγχρονος, να απαντά σε ανάγκες και προκλήσεις, αλλά παράλληλα να βρίσκεται και σε έλλειψη. Γιατί δίκτυα όπως θα έπρεπε να υπάρχουν, δεν υπάρχουν.
Η χρησιμότητα τώρα των δικτύων είναι προφανώς δεδομένη. Όχι όμως μόνο γιατί είναι λειτουργική και ωφέλιμη σε πολλά επίπεδα όπως για παράδειγμα η μείωση του κόστους και οι συνέργειες. Αλλά κυρίως γιατί οι πόλεις παρουσιάζουν πολλά ρήγματα εμφανή ή όχι, πολλές ρήξεις στο εσωτερικό τους, πολλά κενά.
Δεν μπορούμε να πούμε αν υπάρχει ιστορικά ενότητα στην πόλη, ένας ενιαίος χώρος. Τέτοιος δεν υπήρχε ποτέ από την άποψη ότι η πόλη ήταν και είναι ένα σύνολο πραγμάτων, μία σύνθεση διαφορετικών προελεύσεων. Αλλιώς είναι οι συνοικίες των φτωχών κι αλλιώς των πλουσίων προφανώς. Αλλά στοιχεία σύνθεσης και ενότητας υπάρχουν και υπήρχαν.
Με τα χρόνια όμως άρχισαν να φαίνονται τα ρήγματα και οι αποστάσεις. Άρχισε να μην λειτουργεί η σύνθεση. Κι εκεί είναι που έρχεται η έννοια του δικτύου ακριβώς για να ενώσει, να συνδέσει. Αρκεί; Και μπορεί να γίνει; Πάντως συναντά δυσκολίες η δικτύωση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
