Αν το καλοσκεφτούμε ζούμε μέσα σε μία τεράστια αντίφαση με την οποία άλλος γελά με σαρκασμό κι άλλος κλαίει και αγωνιά. Την ώρα που μετράμε νεκρούς καθημερινά έστω κι αν περνάνε στα γρήγορα σαν αριθμοί ανάμεσα στους άλλους δείκτες της πανδημίας, ανακοινώνονται παράλληλα και τα σταδιακά ανοίγματα δραστηριοτήτων σαν μην υπάρχει πλέον στον ορίζοντα παρά μόνο η επιστροφή στην κανονικότητα.
Αυτή η αντίφαση όπως είχαμε πολλές φορές την ευκαιρία να τη βιώσουμε όλον αυτό το χρόνο, δεν έρχεται μόνο εκ των άνω, με τις κυβερνητικές αποφάσεις και επιλογές για τη διαχείριση της κρίσης, αλλά αποτελεί συχνά και την κατάσταση μέσα στην οποία ζουν οι ίδιοι οι πολίτες. Ο ίδιος άνθρωπος ταυτόχρονα, μπορεί να επιζητά το άνοιγμα της επιχείρησής του, αλλά να φοβάται και τη νόσηση. Όλοι μας θέλουμε τις ζωές μας πίσω, αλλά φοβόμαστε και όταν βγαίνουμε εκεί έξω.
Είναι λογικό ως ένα βαθμό να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με αυτόν το διττό τρόπο. Και είναι ίσως η πιο δύσκολη συνθήκη να καλείσαι να πάρεις αποφάσεις ενώ δεν είσαι σίγουρος 100% για το πού γέρνει η πλάστιγγα. Η πανδημία είναι μία κατάσταση που χρονίζει, χωρίς να έχει αποσαφηνιστεί ακόμα ποια είναι η καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης και διαχείρισης των προβλημάτων που δημιουργεί.
Το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι ότι πρέπει να προστατευτεί η ζωή. Αν και υπάρχει και ένα ποσοστό πολιτών, παγκόσμια που δεν το θεωρεί και αυτό απόλυτη προτεραιότητα, προτάσσοντας την ανάγκη για συνέχεια της οικονομίας και της αγοράς.
Ο εμβολιασμός θεωρείται αυτή τη στιγμή ο μόνος δρόμος που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να κόψει τον γόρδιο δεσμό των αντιφάσεων. Για αυτό και συζητούνται τόσο έντονα οι «ελευθερίες» που μπορεί να επιτραπούν στους εμβολιασμένους. Αλλά και αυτό δεν αρκεί. Τα προνόμια και τα πιστοποιητικά περισσότερο μπορούν να λειτουργήσουν σαν προπαγάνδιση υπέρ του εμβολιασμού, όχι όμως για μεγάλο διάστημα και σίγουρα όχι μετά τον Αύγουστο που είναι και το απώτατο όριο για την επίτευξη της ανοσίας. Γιατί, για μετά, πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι για να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Ο καιρός του «μένουμε σπίτι» πέρασε και δεν είναι πια και αποδεκτός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
