Αυτές τις μέρες ξαναμένουμε μέσα. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Αν περπατήσεις στο δρόμο θα καταλάβεις ότι έπεσε πολύ η κίνηση. Και ο κόσμος φοράει τη μάσκα του και παίρνει προφυλάξεις.
Το τριήμερο είδα κόσμο. Είδα τα νέα παιδιά να γυρνάνε από το κέντρο το Σάββατο το βράδυ, 12 παρά, με τις μάσκες τους, σαν μικρά πουλιά που μαζεύονται και τα λυπήθηκα λίγο κι ας κοιτάξουν όσοι παίρνουν τις αποφάσεις να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο για αυτά τα παιδιά που τόσο στοχοποιούνται αυτές τις μέρες.
Όπως είδα και κάτι λίγους πενηντάρηδες χωρίς μάσκες, από αυτούς τους μάγκες της νύχτας που πάντα έχουν άποψη για τα πάντα και κυρίως για τη βόλεψή τους. Όπως βλέπω και μερικούς ακόμα μεγαλύτερους, όλες τις μέρες, κυρίως από αυτούς της πιάτσας που λένε, που πάντα έχουν μερικές δουλειές να κάνουν και πάντα με υποχρεώσεις και το «η μάσκα μας μάρανε» στο στόμα. Ποτέ δεν τους μαραίνει κάτι δημόσιο και συλλογικό κάτι τέτοιους, κι αυτοί ατομικιστές, σαν «μεροκαματιάρηδες» καμώνονται, αλλά ελάχιστοι ως πολίτες, μαραίνονται κι αυτοί στην ασημαντότητά τους όσο περνάνε τα χρόνια τους.
Αλλά ο περισσότερος κόσμος είναι σπίτι, δουλειά και πάλι πίσω και έχει μεγεθυνθεί πολύ ο χρόνος του και δυσκολεύεται να τον αντιμετωπίσει. Και ήταν κι ασυνήθιστος ο άνθρωπος να έχει τόσο χρόνο με τον εαυτό του, είτε είναι μόνος στο σπίτι είτε με άλλους τρεις και τέσσερις και καλείται να διαχειριστεί το χρόνο που τρέχει λογιζόμενος άχρηστος, αλλά αυτή τη ζωή έχουμε κι αυτά μας έτυχαν και κανένας χρόνος δεν είναι άχρηστος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
