Δεν την καταλαβαίνεις εύκολα αυτήν την αυθαιρεσία που ξεσπά με κάθε κρίση. Ή μάλλον την καταλαβαίνεις, αλλά πάντα νιώθεις έκπληκτος σαν να είναι η πρώτη φορά.
Δύο παραδείγματα.
Γιατί τόσες απολύσεις μαζεμένες μόλις ξέσπασε η κρίση; Νομίζουν άραγε αυτοί οι επιχειρηματίες ότι θα ξεπεράσουν τον κάβο χωρίς εργαζομένους; Ουδέποτε έγινε κάτι τέτοιο. Οι επιτυχημένες επιχειρήσεις αλλάζουν τρόπο δουλειάς, επιμένουν, αλλά το παλεύουν μαζί με τους εργαζομένους τους. Κι αν αποτύχουν πτωχεύουν ξεπληρώνοντας όλες τις οφειλές τους. Αυτή είναι πατριωτική στάση και σίγουρα είναι και δεοντολογική, έχει να κάνει με το πώς βλέπει κανείς τον ρόλο του στην αγορά.
Το άλλο πεδίο είναι η ατομική συμπεριφορά. Κάποιοι αυτές τις μέρες είναι συνέχεια θυμωμένοι, οργισμένοι, νευρικοί, επιθετικοί και επιδεικτικοί. Μιλάνε πολύ, έχουν άποψη για όλα, επιδεικνύουν μια αλαζονεία και μια αίσθηση ότι θέλουν να τα καταφέρουν μόνοι τους χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Συνήθως πρόκειται για ανθρώπους χωρίς εσωτερικό βάρος και χωρίς ενσυναίσθηση και σίγουρα με τη στάση τους δείχνουν περισσότερο την ανεπάρκειά τους. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία γιατί σπέρνουν τοξικότητα παντού.
Στις μέρες κρίσης, κάτι που ξέρουμε ήδη από το 2010-2012, αυτό που βλέπουμε να γίνεται πιο εύκολα, είναι αυτό που επιτίθεται στον άνθρωπο και όχι αυτό που τον στηρίζει. Είναι όμως αναποτελεσματικό. Κανείς δεν σώθηκε αληθινά ποτέ εις βάρος του άλλου.
