Αν πέφταμε σε χειμερία νάρκη το επόμενο διάστημα και ξυπνάγαμε την άνοιξη χωρίς πανδημία, τι αλήθεια θα βρίσκαμε; Πώς θα ήταν ο κόσμος μας, η πόλη μας, η ίδια η ζωή μας;
Θεωρούμε ότι ζούμε μία εξαίρεση αυτόν τον καιρό και ότι όλα θα επανέλθουν άμεσα στην πραγματικότητα που γνωρίζουμε την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό και μιλάμε για κανονικότητα.
Όμως δεν είναι απλώς μια παρένθεση αυτό που ζούμε γιατί ήδη συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές. Και δεν μιλάω καν για την προφανή, δραματική αλλαγή που φέρνει για χιλιάδες οικογένειες η απώλεια ζωής ή οι συνέπειες της νόσησης. Πρόκειται για σημάδια που δεν θα φύγουν ποτέ από όσους τα απέκτησαν.
Αλλά και η επιβάρυνση των ανθρώπων από τόσο μεγάλη περίοδο περιορισμού, όσο κι αν δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί σήμερα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Απλά συμπτώματα όπως η αυπνία ή η έλλειψη διάθεσης είναι ενδεικτικά.
Και είναι προφανές ότι η απώλεια εργασίας ή το πλήγμα σε ένα κατάστημα, δεν είναι πράγματα που θα βελτιωθούν αμέσως.
Ο κόσμος θα είναι πολύ διαφορετικός «μετά». Τόσο στον στοχασμό για τη ζωή του όσο και στον τρόπο που θα βλέπει και θα βιώνει την ερημιά γύρω του που προκαλεί η πανδημία.
Και μπορεί να καλύψει αυτά τα κενά με τη ζέση της προσπάθειας και τη βούληση να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του, αλλά αυτή η ερημιά δεν θα καλυφτεί εύκολα όσο κι αν προσπαθήσουμε. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και να ξεχάσουμε ακόμα τι ζήσαμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
