Σε διάφορες περιοχές της πόλης, όπως στα Σεισμόπληκτα, τα Καρδαμίτσια κ.α. βλέπεις πολλά σπίτια που χτίστηκαν τα τελευταία 10 και 15 χρόνια, σε περιοχές χωρίς καλές υποδομές, όπως δρόμους, αποχέτευση ή δημόσιους χώρους.
Για να μην πιάσουμε ξανά τη μακρά και άγονη συζήτηση για το ποια δημοτική αρχή φταίει, να επισημάνουμε ότι όλες οι δημοτικές αρχές ενδιαφέρθηκαν και προχώρησαν σε μεγάλα έργα σε αυτές τις περιοχές. Αυτό που έχει σημασία να δούμε, είναι ότι συχνά στις πόλεις προηγείται η ιδιωτική πρωτοβουλία και έπεται η δημόσια.
Είναι κάτι κατ’ αρχάς λογικό, αφού η ζήτηση για στέγη δημιουργεί συνεχώς νέα δεδομένα σε βαθμό που να μην μπορεί να ακολουθήσει η Πολιτεία. Ειδικά στη χώρα μας που έχουμε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη. Δήμοι και κράτος προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες για υπηρεσίες που δημιουργούνται, αλλά δεν είναι εύκολο πάντα, αφού απαιτούνται μεγάλοι πόροι που δεν είναι διαθέσιμοι, ειδικά στους καιρούς της κρίσης που ζούμε. Το κεντρικό κράτος πάντως δεν δείχνει την ίδια ευαισθησία, αφού κατά την κρίση, βρήκε ως εύκολη λύση την υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, ξέροντας ότι οι πολίτες δεν είχαν περιθώρια να μην συμμορφωθούν.
Τώρα που διαμορφώθηκαν όμως οι όροι για μία οικονομία σε συνθήκες ανάπτυξης και άρχισε να κινείται και η αγορά, ίσως να είναι και ο καιρός για ένα νέο κύμα σχεδιασμού των πόλεων που να προβλέπουν καταστάσεις του μέλλοντος και να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στις ανάγκες που θα δημιουργηθούν.
Δίπλα στο συνεχές ενδιαφέρον για τη δημιουργία υποδομών εκεί που δεν υπάρχουν στην πόλη μας, θα πρέπει ίσως να ανοίξει και η συζήτηση για ένα νέο Σχέδιο Πόλης με προβλέψεις και για την πόλη μετά από 20 και 40 χρόνια. Και όχι μόνο για την κατοικία, αλλά και για τις συγκοινωνίες, την τεχνολογική δικτύωση, τα ενεργειακά δίκτυα και τους δημόσιους χώρους. Σε αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να συμπεριληφθεί η ανανέωση του ενδιαφέροντος για το Ρυθμιστικό, το ΠΔ της λίμνης ή επιμέρους ζητήματα όπως η νέα «Τεχνόπολη» κλπ.
Η συζήτηση αυτή θα πρέπει να είναι συνολική, ενιαία και τολμηρή. Χαρακτηριστικά που πάντως αυτή τη στιγμή δεν τα βλέπουμε να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή του τόπου μας, η οποία διακρίνεται περισσότερο για την εσωστρέφεια και την αποσπασματικότητα.
