Την τελευταία τριετία ανοίξαμε ξανά στην πόλη μία συζήτηση για νέες υποδομές, κτίρια και κατασκευές. Η ανάπλαση της πλατείας, το Κέντρο Έρευνας, το Κλειστό Ξιφασκίας, το παλιό Πανεπιστήμιο και άλλα θέματα, βρίσκονται συνέχεια στο προσκήνιο και προκαλούν γόνιμες συζητήσεις, ενίοτε και αντιπαραθέσεις.
Και είναι λογικό όλο αυτό, γιατί λείπουν οι υποδομές στην πόλη και κυρίως λείπουν οι σύγχρονες υποδομές, κάτι που επίσης συζητάμε ξανά και ξανά.
Αν είχαμε όμως μία μηχανή του χρόνου και τρέχαμε μπροστά, στο χρονικό σημείο που θα είχαν ολοκληρωθεί όλα αυτά, θα ανακαλύπταμε ότι υπάρχουν κι άλλα βασικά προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν.
Και είναι δύο κυρίως: Το ένα η συμμετοχή του κόσμου, για ποιον δηλαδή προορίζονται οι υποδομές και για ποιους λόγους χρησιμοποιούνται.
Το δεύτερο είναι η συνεχής αλλαγή δεδομένων και ο τεράστιος χώρος μεταβολών που εισάγεται με τον ψηφιακό μετασχηματισμό.
Και οι δύο αυτές περιπτώσεις πρέπει να συζητηθούν σήμερα ώστε να υπάρχουν προβλέψεις κρίσιμες για τη λειτουργία των υποδομών.
Το για ποιους είναι τα κτίρια, είναι μία δύσκολη εξίσωση στην οποία εισέρχεται και μία πολιτική αντίληψη. Προφανώς για όλους θα απαντήσει κάποιος, αλλά ποιες είναι οι προτεραιότητες; Οι νέοι, οι επιστήμονες, οι επιχειρηματίες, οι πολίτες γενικώς;
Και μετά η σχέση της υποδομής με τον ψηφιακό κόσμο. Αν δεν υπολογιστεί μπορεί να μείνουμε με ωραία κελύφη. Ας προσέξουμε αυτό το σημείο γιατί στην πόλη ήδη υπάρχουν κτίρια που δεν ανταποκρίθηκαν στις αρχικές τους προσδοκίες και μένουν σε κάποιο βαθμό ακόμα και κενά.
Ακόμα και αυτή η συζήτηση για τους χρήστες, την πρόσβαση των πολιτών και την ανοιχτότητα, δεν πρέπει να την κάνουμε μέσα σε ασφυκτικά πλαίσια σαν αυτά που δημιουργούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά να επιζητήσουμε τη ζωτικότητα και τη φρεσκάδα που φέρνει ο διάλογος και η συνάντηση. Γιατί σκοπός όλων θα πρέπει να είναι μία πόλη χρήσιμη, πάει να πει μία πόλη που να τη χαίρονται οι κάτοικοί της.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
