Βαθμιαία τα έχουμε συνηθίσει όλα. Και τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού και τις ανακοινώσεις των ειδικών και τις εξαγγελίες νέων μέτρων. Σε βαθμό που να μην μας κάνουν ίσως και εντύπωση. Κι αυτό είναι ίσως και κίνδυνος για την πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας, γιατί αρχίζει και γίνεται αμέτοχη η κοινή γνώμη, κινδυνεύει να παθητικοποιηθεί.
Οι αλλαγές που επέρχονται από τη Δευτέρα δεν είναι λίγες. Για τους πολίτες που δεν έχουν πιστοποιητικό, επειδή δεν έχουν κάνει το εμβόλιο, περιορίζονται κατά πολύ οι επιλογές στις μετακινήσεις και τη δραστηριότητα. Είναι μία μορφή αποκλεισμού.
Βέβαια, κάποιος θα απαντήσει με έναν αυτοματισμό: «Ας πρόσεχαν». Θέλει όμως προσοχή, ώστε να μην υποκύψουμε στον κυνισμό.
Γιατί, κάθε καλοπροαίρετο πολίτη μπορεί να τον εκνευρίζουν ίσως οι εμμονές και η συνομωσιολογία των αντιεμβολιαστών, από την άλλη όμως, πρέπει να υπάρχουν ανοιχτοί δίαυλοι με αυτό το 40% των πολιτών που δεν εμβολιάζονται και σε μεγάλο μέρος τους δεν είναι απόλυτα αρνητικοί. Και πρέπει να υπάρχουν δίαυλοι ακριβώς γιατί αυτοί είναι ακόμα οι άνθρωποι που πρέπει να πειστούν και να εμβολιαστούν ώστε να προκύψει και το συλλογικό καλό της ανοσίας και του τείχους στον κορωνοϊό.
Βλέπουμε όμως ότι και σε άλλες χώρες επιλέγεται το μοντέλο περιορισμού των επαφών των ανεμβολίαστων, προφανώς για να μειωθούν οι κίνδυνοι διασποράς και να συνεχιστεί η κοινωνική και οικονομική ζωή.
Στην πράξη τα κράτη προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο μέχρι να αυξηθούν οι εμβολιασμοί και παγιωθεί και η χρήση φαρμάκων για τη στήριξη των νοσούντων.
Αυτή η κατάσταση «προσωρινότητας» όμως κρατάει πολύ καιρό τώρα και έχει κουράσει τις κοινωνίες.
Και το πρόβλημα είναι ότι ενώ επιδεινώνονται οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε και η ανασφάλεια δεν καταλαγιάζει, δεν υπάρχουν διαθέσιμες εναλλακτικές, δεν θα γίνουν θαύματα ούτε θα έρθουν μαγικές λύσεις.
Τα εμβόλια και τα δυνατά νοσοκομεία σώζουν τις ζωές μας. Κι ας ελπίσουμε ότι θα το καταλάβουν με τον καιρό όλο και περισσότεροι.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
