Όλο το πρόβλημα στους καιρούς που περνάμε είναι η διαχείριση του άγχους και του φόβου. Έχει έρθει και έχει κάτσει στο κέντρο των πάντων ο φόβος.
Δεν είναι πρώτη φορά. Θυμάστε που μιλάγαμε για τον φόβο κα στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Ήταν ακόμα και πολιτικό σύνθημα το «μη φοβάσαι». Αλλά δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι απλώς επειδή το λέει ένα σύνθημα. Και τότε ήταν η ανασφάλεια από την ανεργία, την έλλειψη εσόδων στο σπίτι, αυτή η αδιόρατη πιθανότητα να χαθούν όλα όσα έφτιαχνες μια ζωή μπροστά στη χρεοκοπία της χώρας. Τώρα πάλι είναι ο αόρατος φόβος μίας ασθένειας από την οποία δεν μπορείς να προστατευθείς.
Υπάρχουν ολόκληρες θεωρίες για το πώς αντιμετωπίζονται οι φόβοι. Πολλές έχουν να κάνουν με την ατομική στάση προς τη ζωή. Όμως δεν πρέπει να τα αφήνουμε όλα στις πλάτες των ανθρώπων. Δεν γίνεται όλα να αντιμετωπιστούν με την ατομική ευθύνη. Αντίθετα χρειάζεται να βρεθούν και συλλογικοί τρόποι που θα ενδυναμώνουν τα άτομα και τα παίρνουν λίγο από το βάρος της πλάτης τους ώστε να δυναμώσει και η κοινή φωνή τους.
Θέλει δουλειά όμως η αντιμετώπιση των φόβων. Και θέλει και κάπου από όπου να πιάνεται ο άνθρωπος. Για αυτό άλλωστε έχουμε τις οργανωμένες κοινωνίες, τα κράτη, τους μηχανισμούς. Φτιάξαμε τον κόσμο μας για να μη μένουμε μόνοι στη ζούγκλα, αβοήθητοι. Μην ξεχνάμε αυτή τη μεγάλη ιστορία της συλλογικότητας που είναι συνυφασμένη με την πορεία της ανθρωπότητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
