Πέρυσι τις ολιγοήμερες διακοπές μας στις κοντινές θάλασσες τις περάσαμε σε μία παραλία της Πρέβεζας με λίγο κόσμο και απόσταση ομπρέλας από ομπρέλα πάνω από πέντε δέκα μέτρα και σε μερικές παραλίες της Λευκάδας από τη μέσα πλευρά, σε βραχάκια, πλην μιας ημέρας στο Νυδρί κι άλλης μίας στον Μικρό Γιαλό όπου εκεί οι αποστάσεις μπορεί να ήταν και 50 μέτρα. Δεν είχαμε μυριστεί ότι κάθε θα γίνει με έναν ιό, ένα χρόνο μετά, απλώς έτσι συνηθίζουμε. Αυτή είναι μία εικόνα.
Η άλλη εικόνα είναι μία χρονιά μετά από το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, όταν στην αναχώρηση στο εκεί αεροδρόμιο, στον έλεγχο αποσκευών υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα επί ώρες για να περάσουν τις πύλες και την λεπτομερή έρευνα.
Ναι, στην Ελλάδα μπορείς να πας στη θάλασσα χωρίς να χρειαστεί να βρεθείς κοντά με άλλους ανθρώπους. Φτάνει να αντέχεις τον εαυτό σου και τη μοναξιά μιας μικρής παρέας βέβαια. Από την άλλη, πώς γίνεται να αποφύγει κάποιος σήμερα σε ένα ταξίδι τις συνθήκες μαζικής μετακίνησης; Πολύ δύσκολο. Να μία αντίφαση…
Οι περισσότεροι φέτος πάντως θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, θα τηρούν τις αποστάσεις, θα έχουν μαζί με το αντιηλιακό και το αντισηπτικό. Και οι οργανωμένοι χώροι που θα καταφέρουν να ανοίξουν, τα ξενοδοχεία, οι ταβέρνες, τα μπαρ είναι βέβαιο ότι θα ρίξουν μεγάλο βάρος στην υγιεινή.
Από εκεί και πέρα, το ελληνικό καλοκαίρι είναι ένας τεράστιος χώρος, μία συνθήκη που χωρά τα πάντα. Χωράει όλα τα καλά, χωράει όμως και την αυθαιρεσία, τον ερασιτεχνισμό, την αδιαφορία για το κοινό καλό, την έλλειψη ευθύνης. Ας το έχουμε υπόψη κι αυτό.
Ίσως πάλι, ακριβώς επειδή και τις άλλες χρονιές τα είχαμε υπόψη και τα αρνητικά, ίσως φέτος να είναι ευκαιρία να τα περιορίσουμε και λίγο με την ευκαιρία των μέτρων πρόληψης. Να αρνηθούμε να στοιβαχτούμε σε μαζικές παραλίες με αμφίβολες υπηρεσίες ή να μην προστρέξουμε σε μειωμένου επαγγελματισμού παροχές. Ίσως το ότι θα προσέχουμε περισσότερο τους εαυτούς φέτος να δώσει και μία ώθηση στην καλή πλευρά του τουρισμού μας που ξέρουμε ότι υπάρχει και χρειάζεται τόνωση.
