Ούτε μέσα στο σπίτι θα κάτσουμε έξι μήνες, ούτε όμως θα βγούμε έξω σαν κοπάδι που του δίνει εντολές ο τσοπάνης. Αυτό ας το έχουν υπόψη όλοι όσοι νομίζουν ότι η κοινωνία είναι μια υπόθεση διαχείρισης των μαζών.
Κι ούτε μπορεί ο φόβος να γίνει η κυρίαρχη συνθήκη της ζωής. Τουλάχιστον όχι ο φόβος της συνομιλίας, της συνύπαρξης, της κοινότητας μέσα στην οποία ζούμε. Μας φτάνουν όλοι οι φόβοι που προστέθηκαν στη μεγάλη η κρίση. Ο φόβος της ανεργίας, ο φόβος της φτώχειας, ο φόβος ενός μέλλοντος που σβήνει, αυτά ήταν τα βάρη που άφησε στις πλάτες μας και τις ψυχές μας η τρομερή περίοδος της κρίσης και των μνημονίων.
Στη χώρα μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με την πειθώ, αλλά και μία αίσθηση υποχρέωσης συμβιβασμού προς την κοινή προσπάθεια, οι περισσότεροι Έλληνες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία τήρησαν τα μέτρα απόστασης. Και καλά έκαναν. Αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή για να αποκλεισθεί μακριά ο ιός.
Από εκεί και πέρα καμία καραντίνα δεν κρατάει πάνω από «40 ημέρες» για να κάνουμε κι ένα λογοπαίγνιο. Κάποια στιγμή θα εκτεθείς. Για να δουλέψεις, για να έχεις φαΐ στο τραπέζι, για να πάει το παιδί σχολείο. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, κάτι που είναι και υπόθεση των ειδικών. Το ζήτημα είναι και τι προετοιμασίες έκανε το κράτος. Φρόντισε το κράτος να δουλεύουν όλα ρολόϊ στα νοσοκομεία και να υπάρχει επάρκεια εξοπλισμού και προσωπικού; Φρόντισε το κράτος να δουλεύει ρολόι η αγορά υπέρ επιχειρηματιών και εργαζομένων; Φρόντισε το κράτος να τρέχει με χίλια το Δημόσιο; Να μερικά ερωτήματα στα οποία ήδη απαντούν σταδιακά οι πολίτες. Και ας μην είμαστε σίγουροι για το τι απαντούν εκ των προτέρων.
