Από τη στιγμή που η Δημοκρατία έγινε θέσφατο, αυτο-οριζόμενη ως το απέναντι, το αντίπαλο δέος του Ολοκληρωτισμού, των δεσποτειών και των δικτατοριών, μετά τον πόλεμο αλλά ειδικά μετά από το σημείο μηδέν όταν τελείωσε και η “Ανατολή” το 1989, μοιάζει να έκλεισε και η συζήτηση για το περιεχόμενο, τις αξίες και την αποτελεσματικότητα αυτής της δημοκρατίας.
Η ηγεμονία, η ισχύς, η επιβολή, ο αυταρχισμός, ακόμα και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή οι “έκτακτες καταστάσεις” δεν έχουν πια ίσως καμία σημασία, δεν ακούγονται, αποσιωπώνται όσο μπροστά υπάρχει η πινακίδα “Δημοκρατία”.
Για παράδειγμα οι Έλληνες δεν δικαιούνται να επιλέγουν το νόμισμα της χώρας τους, ή την εφαρμογή πολιτικών που τους μετατρέπουν σε φτωχούς και επαίτες, ακριβώς γιατί είναι κομμάτι μίας δημοκρατικής Ευρώπης που “ξέρει” τι είναι σωστό και τι όχι για όλους.
Την ίδια ώρα, η δημοκρατική Γερμανία μπορεί να διαπραγματεύεται μόνη της την προμήθεια εμβολίων από χώρες που ίσως την επομένη κατηγορηθούν για σοβαρές παραβιάσεις της δημοκρατικής συνθήκης ή εμπλοκή στις εκλογές άλλου κράτους (!).
Είναι άραγε η Δημοκρατία πλέον ένας ευγενής, πλην όμως κενός χώρος; Μάλλον όχι ακόμα. Όσο όμως τα δημοκρατικά κράτη περιθωριοποιούν κάθε κριτική φωνή, εμποδίζουν τη συζήτηση για το αξιακό φορτίο της κυρίαρχης οικονομίας και της αγοράς ή παραβλέπουν τη σημασία για τη διαμόρφωση ηθικών προτύπων που έχει το εμπόριο όπλων, η καταστροφή του περιβάλλοντος ή η ανάπτυξη εις βάρος πλουτοπαραγωγικών πόρων άλλων, φτωχών κρατών- όλα αυτά ως αυτονόητη καθημερινότητα για τη Δύση-, τότε γίνεται φανερό ότι το πρόβλημα μεγαλώνει.
Ζούμε σε μία διαρκή “δημιουργική ασάφεια” για το τι είναι δημοκρατία και εμπεδώνουμε τις πολιτικές της κατίσχυσης και της εξουσίας, ως φυσιολογικές συνέπειες του “δημοκρατικού κεκτημένου”.
Ζούμε μία διαρκή αυτο- παρωδία και η ιστορία γελάει με την αφέλειά μας να νομίζουμε ότι δεν υπάρχει μέλλον και ότι έχουμε νικήσει για πάντα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
