Τι υποδεικνύεις στα παιδιά, στους εφήβους, τους νέους, να διαβάσουν, να ακούσουν, να μάθουν. Ειδικά όταν είσαι γονιός σε πιάνει σχεδόν άγχος μήπως και δεν πεις κάτι σωστό στο παιδί, μήπως και δεν το κατευθύνεις σωστά. Και βέβαια τα παιδιά αντιδρούν στις υποδείξεις, ίσως γιατί τις θεωρούν ένδειξη εξουσιαστικής αντίληψης, πιθανότερα όμως γιατί έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα που δεν συνταιριάζονται με αυτά των γονιών τους.
Όταν είναι μικρά τα παιδιά στο Δημοτικό, βαριά στο Γυμνάσιο, περνάει ακόμα ο λόγος των γονιών. Τους βλέπεις πολλούς στο βιβλιοπωλεία να ψάχνουν λεπτομερώς τους τίτλους, ακούς τις αγωνίες και τις αναζητήσεις τους στα social media ώστε να προωθήσουν την καλλιέργεια των παιδιών, να καταρρίψουν στερεότυπα, να αποφύγουν κακοτοπιές. Κι είναι και όλη αυτή η αγωνία για τα αρνητικά πρότυπα και τους εθισμούς στο διαδίκτυο που κάνει ακόμα πιο πιεστική τη στάση τους προς τα παιδιά, τα οποία από νωρίς αντιλαμβάνονται ότι…κάτι παίζει με όσα τους προτείνουν.
Σταδιακά όλα όμως βρίσκουν το δρόμο τους σε γενικές γραμμές. Και οι νέοι κάνουν τελικά τις δικές τους επιλογές. Εκεί συνήθως αποκαλύπτεται και το πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το σχολείο στο να δίνει ερεθίσματα ή η ευρύτερη κατάσταση στον πολιτισμό και την πολιτική. Και το πρόβλημα που ανακύπτει είναι μπορεί και τα παιδιά και οι νέοι να αποθαρρύνονται τελικά και να σταματούν τις αναζητήσεις. Κι ίσως αυτό να είναι σημαντικότερο από το να έχουν διαβάσει Παπαδιαμάντη ή Ντοστογιέφσκι εξ απαλών ονύχων…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
