Με τα σχολεία ανοιχτά ήδη αρκετές ημέρες καταλαβαίνουμε πια τι έπρεπε να γίνει και δεν έγινε. Έπρεπε να αραιώσουν τα τμήματα όχι με λογιστικό τρόπο και μέσους όρους αλλά με απλές δράσεις. Η κυριότερη σύμφωνα πάντα και με τις συνθήκες του ελληνικού χώρου ήταν η διπλή βάρδια, πρωί απόγευμα. Θα μοιραζόταν τα παιδιά και θα ήταν εφικτά τα μικρά τμήματα.
Θα χρειαζόταν προφανώς επιπλέον προσωπικό με αναπληρωτές και υποστήριξη (καθαριότητα κλπ) για τους επόμενους μήνες αλλά θα ήταν ένα σχέδιο που θα δούλευε. Ως προς το μοίρασμα των μαθητών θα μπορούσε αρχικά να γίνει εθελοντικά με κατανόηση όλων των πλευρών των αναγκών- υπάρχουν οικογένειες που μπορούν να στείλουν απόγευμα τα παιδιά.
Συμπληρωματικά θα μπορούσαν να ανοίξουν και αίθουσες σε άλλα κτίρια- εκείνο το ΠΕΔΥ στους Αμπελόκηπους είναι εντυπωσιακό ότι δεν λειτουργεί τόσα χρόνια τώρα.
Μπορεί τέτοιες λύσεις να μην πήγαιναν σε όλη τη χώρα καλά. Αν όμως η προετοιμασία ξεκινούσε από τον Ιούνιο θα υπήρχαν λύσεις. Το κυριότερο όμως είναι ότι θα έδειχνε πώς το κράτος λειτουργεί με πρόγραμμα και συντονισμό και όχι τελευταία στιγμή και με το άγχος αν θα είναι σωστή στα μέτρα η μάσκα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
