Με έναν ανησυχητικά αυξανόμενο ρυθμό, οι υπουργοί της κυβέρνησης, μόλις πιεστούν λίγο παραπάνω από την πραγματικότητα, βγαίνουν στην αντεπίθεση και καταφέρονται κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των όσων παρέλαβαν τα οποία και περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα.
Οχτώ μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, μία πανίσχυρη εκλογικά κυβέρνηση απολογείται με το κλασικό επιχείρημα της «καμένης γης» που παρέλαβε. Μάλλον όμως πιάνει, αν δούμε τις δημοσκοπήσεις.
Αλλά δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα. Γιατί έρχεται η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και λέει ακριβώς το αντίθετο, ότι η σημερινή κυβέρνηση διαλύει όλο το έργο που παρήγαγε η κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια» και στο κάτω κάτω πήρε κι ένα 32% στις εκλογές.
Και απαντά η ΝΔ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνεται θυμίζοντας τις ανατροπές του 2015 και τα όσα έγιναν αντίθετα με το προεκλογικό πρόγραμμα που είχε. Για να ανταπαντήσει στο φτερό ο ΣΥΡΙΖΑ ότι τα ψέματα τα έλεγε προεκλογικά η ΝΔ που δεν κάνει τίποτα σήμερα από όσα έταξε.
Όσο κι αν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτού του είδους η αντιπαράθεση είναι φυσιολογική στο πλαίσιο του επικοινωνιακού πολέμου των δύο κομμάτων, δεν μπορεί να μην προσέξει ότι αυτή η παγίωση των διπλών όψεων της πραγματικότητας έχει να κάνει πια και με διπλές αναγνώσεις της κατάστασης μέσα στην ίδια την κοινωνία. Αν το ίδιο πράγμα το βλέπουμε μεταξύ μας με διαφορετικό τρόπο συνέχεια και διαρκώς, τότε δύσκολα θα συμφωνήσουμε και στο τι βλέπουμε.
Παρ’ όλα αυτά δεν επικρατεί διχασμός και εμφύλιος όπως έλεγε μία κάποια ανάγνωση στα δύσκολα χρόνια του 2011 και του 2012. Αντίθετα, μάλλον η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται, μοιάζει δηλαδή όλο και πιο πολύ με τις προηγμένες δυτικές χώρες στις οποίες το μέλλον προκύπτει μέσα από συνεχείς αναδιαρθρώσεις αντιτιθέμενων θέσεων. Τέτοιο παράδειγμα είναι το Brexit, αλλά και η κατάσταση στην Αμερική του Τραμπ. Κι αν νιώθουμε μακριά από αυτά τα παραδείγματα, η πρόσφατη αποδοχή της ακροδεξιάς από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στη Γερμανία, έστω και για λίγες ώρες, έδειξε ότι η παλιά «κανονικότητα» έχει εγκαταλειφθεί. Η Μέρκελ που έδινε τον τόνο σε μία Ευρώπη αποδοχής των προσφύγων, μόλις τέσσερα χρόνια πριν, μοιάζει να μην υπάρχει πια ως συμβολική και κυρίαρχη πρόταση. Στη θέση αυτής της πρότασης συγκρούονται κόμματα που θέλουν να δείξουν ότι κυριαρχούν επειδή έχουν εκμηδενίσει τον αντίπαλο. Και σε αυτή τη μάχη του «σκότους με το φως» συμμετέχουν πια όλα τα κόμματα όσο κι αν αυτό στενοχωρεί τις ευαίσθητες πολιτικές ψυχές όσων πίστευαν ίσως ότι «πατρίδα μας είναι η Ευρώπη» και ότι η εξουσία είναι η έκφραση μίας ζώσας πολιτικής ορθότητας και ορθολογισμού.
Μόνη ελπίδα, η κατανόηση από τον νικητή ότι ο αντίπαλος δεν εξαφανίζεται ποτέ και μάλλον χρειάζεται να συνεργαστείς μαζί του παρά να κάνεις πως δεν τον βλέπεις, μέχρι να έρθει η σειρά σου να χάσεις.
