Τις ημέρες αυτές της πανδημίας, που έγιναν εβδομάδες και μήνες ολόκληροι, είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ και με μερικά θέματα για τα οποία άλλες φορές δεν περίσσευε ο χρόνος. Είναι κι ότι μείωσα τις επαφές ακόμα και στις περιόδους που δεν έχουμε καραντίνα, οπότε ένας κάποιος χρόνος περίσσεψε και για θέματα εκτός καθημερινής δουλειάς.
Έτσι ασχολήθηκα με το Κυπριακό διαβάζοντας χιλιάδες σελίδες όπως από το δίτομο έργο του Αβέρωφ ή του Κρανιδιώτη και άλλων συγγραφέων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα ήδη από το τέλος του ’50 καθώς και σειρά από άρθρα πιο σύγχρονα.
Επίσης, ασχολήθηκα και με το φαινόμενο της διεθνούς τρομοκρατίας, από το οποίο προκύπτουν και κάποια συμπεράσματα για το ζήτημα της βίας και στις μέρες μας.
Επί των θεμάτων αυτών, θα τα συζητήσουμε μία άλλη φορά- άλλωστε υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να κάνω και ακόμα είμαι στα βασικά. Πρόσεξα όμως ακριβώς σε αυτό το πεδίο μία κρίσιμη έλλειψη και αδυναμία. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς πρέπει να το κάνει μόνος του ο αναγνώστης. Λείπουν δηλαδή βασικά εργαλεία για να προσεγγίσεις τόσο μεγάλα ζητήματα, από έγκυρες περιλήψεις και συνοπτικές παρουσιάσεις μέχρι οδηγούς για το άπειρο υλικό που υπάρχει.
Αν όμως δεν είναι εύκολο για τον σημερινό Έλληνα να προσεγγίσει θέματα όπως το Κυπριακό, ακόμα κι αν είναι έτοιμος να αναλάβει το δύσκολο έργο, τότε υπάρχει ένα ζήτημα για το πώς διαμορφώνονται οι κοινές απόψεις των πολιτών στις μέρες μας;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
