Μερικές φορές μπερδεύουμε αυτό που θα θέλαμε να γίνει, με αυτό που είναι δυνατό να γίνει ακόμα και με τη μέγιστη προσπάθειά μας. Και δεν είναι τόσο μία σύγκρουση μεταξύ του ουτοπικού και του ρεαλιστικού. Σιγά μη χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τέτοια ορολογία για αυτήν την τάση μη προσαρμογής προς την πραγματικότητα που συναντάμε αρκετά συχνά. Μη προσαρμογή και έλλειψη κοινής λογικής, τα δύο χαρακτηριστικά των αντιπαραθέσεων που πέφτουμε συχνά πάνω τους στον κοινό μας.
Πίσω όμως, από αυτή την κατάσταση, μάλλον κρύβεται μία σοβαρότερη δυσανεξία, η άρνηση του καθενός να αναλάβει τις δικές του ευθύνες και να μπει μπροστά. Οι περισσότεροι κρύβονται όχι μόνο όταν ευθύνονται, αλλά κι όταν χρειάζεται απλώς λίγος εθελοντισμός.
Δεν φαίνεται πάντα αυτό το πρόβλημα γιατί υπάρχουν μειοψηφίες που δέχονται και καλύπτουν τα κενά. Που παίρνουν πάνω τους την υπόθεση και τη βγάζουν πέρα, οπότε και δεν φαίνεται πόσοι λείπουν από την προσπάθεια.
Αλλά μάλλον έτσι θα συνεχιστεί. Οι λίγοι που δεν φοβούνται την έκθεση και την ευθύνη, θα κάνουν τη δουλειά των πολλών.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
