Έρχεται η ζωή και σου κόβει ένα φούσκο κι είναι όλος δικός σου. Κι όχι σε τίποτα μεγάλες στιγμές που λες μπορεί και να υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο και θα κάνω υπομονή, αλλά κάθε μέρα, σε όλα τα μικρά, αυτά που τα λες κι ασήμαντα και νομίζεις ότι κάπως τα καταφέρνεις.
Πέφτουν οι ήττες κι οι ματαιώσεις κατακέφαλα κι εσύ λες ότι δεν φοβάσαι, γιατί νομίζεις ότι έχεις προστατευτεί, ότι έχεις καλυφτεί. Αλλά ανακαλύπτεις τελικά, αν τα καταφέρεις να δεις καθαρά, ότι μια λαμαρίνα έχεις βάλεις μονάχα πάνω από το κεφάλι σου και στη γωνία σ’ έχουνε ακόμα να λες «καλά είμαι εδώ». Είσαι καλά γιατί δεν σε βάζουν φυλακή για τα χρωστούμενα, γιατί ακόμα ψωνίζεις στο σούπερ μάρκετ, γιατί δεν σου πυροβολούν το παιδί στην πλατεία. Καλά είμαι εδώ, τα καταφέρνω. Και άμα ψηφίσω κι ανάποδα μπορεί και κάτι να αλλάξει, μπορεί να τους νικήσω κιόλας. Τέτοια λες…
Αλλά δεν φτάνει να τα λες και να τα γράφεις τούτα και άλλα χειρότερα ή καλύτερα. Το θέμα είναι πως το πρωί που θα ξυπνήσουμε, θα είναι πάλι άσχημα τα πράγματα, και θα πονάνε το ίδιο οι ώρες πάνω μας. Ή ακόμα χειρότερα, θα περνάει ο χρόνος μας μέσα στην πλήξη και τον κυνισμό. Και με αυτή την πικρή υποψία, ότι δεν τα καταφέρνουμε γιατί γινόμαστε αυτό που λέγαμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε. Ότι έχουμε γίνει οι άλλοι.
Πώς θα μπορούσε να το αλλάξουμε; Πώς θα μπορούσαμε να πάρουμε έναν άλλο δρόμο;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
