Μέσα σε μία μέρα «βγήκαμε» από την πανδημία και είδαμε και αύξηση στον μισθό μας. Ωραία θα ήταν αν η πραγματικότητα ήταν ανάλογη των εξαγγελιών. Αλλά δεν είναι.
Από τη μία είναι η πανδημία που επιμένει. Κι αυτό το ξέρουμε και από τα κρούσματα που ακούμε συνέχεια γύρω μας και από τον αριθμό των θανάτων, μία από τις πιο τραγικές εκφάνσεις της πανδημίας που χαρακτηρίζουν την ελληνική περίπτωση.
Προφανώς και είμαστε σε περίοδο αποκλιμάκωσης. Και σίγουρα, οι περισσότερες χώρες έχουν περάσει σε ανάλογες αποφάσεις, μεταφέροντας την ευθύνη στην ατομική προστασία και καλώντας τους πολίτες να μάθουν να ζουν με τον ιό. Όμως, η αίσθηση ότι μπορεί να βρεθούμε ξανά μπροστά σε ένα νέο κύμα με τις ίδιες αδυναμίες που είχαμε και πέρυσι τον Οκτώβριο, είναι και αυτή παρούσα.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι θετικό νέο. Η εξαγγελία της μέσα στη Μ. Εβδομάδα από τον πρωθυπουργό δείχνει ότι στην κυβέρνηση είναι θορυβημένοι από την αγανάκτηση των εργαζομένων που νιώθουν ότι δεν βγαίνει ο μήνας με τη δουλειά τους και μόνο. Οι λογαριασμοί ρεύματος, η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί εξοντώνουν σίγουρα τον έναν πυλώνα της παραγωγικής βάσης της χώρας που είναι οι εργαζόμενοι.
Οι εκκλήσεις του πρωθυπουργού προς τις επιχειρήσεις δεν αρκούν για να αλλάξει η βασική εικόνα: Οι συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα είναι κακές και οι μισθοί απαράδεκτα χαμηλοί. Για αυτό και δεν βρίσκουν υποψηφίους προς εργασία πολλές επιχειρήσεις και όχι βέβαια γιατί οι νέοι «δεν θέλουν» ή είναι «τεμπέληδες» όπως διαδίδεται.
Το κύριο πρόβλημα που ανέδειξε και η κρίση της πανδημίας είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αισθάνεται ότι καλείται να τα βγάλει πέρα μόνο του. Κι αυτό, ακόμα κι αν δεν είναι σωστό σε όλη του την έκταση, δεν παύει να δείχνει κάτι για τη λειτουργία του κράτους, της κοινωνικής πρόνοιας, των ελεγκτικών μηχανισμών και των πολιτικών που εφαρμόζονται. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
