Όσο περνάνε οι μέρες εθιζόμαστε όλο και περισσότερο στην αναμονή, την ανησυχία, την απαισιοδοξία.
Μια κατάσταση διαρκούς εκκρεμότητας, μία αίσθηση ότι δεν ζούμε όσα θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Δεν είναι όμως παράλογο κάτι τέτοιο μέσα σε αυτήν την τρομερή κατάσταση που ξεπερνάει και τα όρια της αβεβαιότητας και χτυπάει στην πιο βαθιά πτυχή του εαυτού μας που είναι η επιβίωση.
Και κάπου εκεί βρίσκεται και η βάση εκκίνησης για να τα καταφέρουμε και να αντέξουμε. Αυτή η μεγάλη προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας για να τα καταφέρουμε, δεν είναι παρά η
ανάγκη που έχουμε να υπερβούμε τα εμπόδια, αλλά και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι απλώς από τα υλικά της βιολογίας μας, δεν προστατεύουμε απλώς ένα ισχνό σώμα, αλλά πορευόμαστε ως υποκείμενα δημιουργίας, ως φορείς πολιτισμού και προόδου.
Αυτές τις μέρες δεν κοιτάμε απλώς να προστατευθούμε, να πάρουμε «αποστάσεις» από τον κίνδυνο και την ιοφόρο απειλή. Αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι συνειδητά και ασυνείδητα. Και το στοίχημα είναι να μπορέσουμε με το τέλος των μέτρων περιορισμού να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και νέα νοήματα στην καθημερινή μας τριβή με τον κόσμο γύρω μας.
