Δεν υπάρχουν μόνο οι μεγάλες θεωρίες συνωμοσίας που έχουν και πλανητική διάδοση, από τις λευκές γραμμές στον ουρανό μέχρι τα μυστικά έγγραφα για την επαφή με τους εξωγήινους.
Υπάρχουν και πιο ατομικές περιπτώσεις, πιο κοντά στις ανάγκες των ατόμων. Συναντάμε ανθρώπους που έχουν δικούς τους «μύθους», προσωπικούς. Όχι κατ’ ανάγκη και πρωτότυπους, αφού συχνά μοιάζουν με εκείνους τους μύθους πολλών άλλων ακόμα. Πιο πολύ είναι μία διαδικασία επιλογής. Σαν να υπάρχει ένα μεγάλο καζάνι με θεωρίες και μυθεύματα και κάποιοι βάζουν την κουτάλα τους και επιλέγουν όποια νομίζουν ότι θα νοστιμίσει το δικό τους φαγητό.
Άλλοι φοβούνται πχ την ισλαμοποίηση του δυτικού πολιτισμού, άλλοι είναι σίγουροι ότι μας κυβερνάνε οι Αμερικάνοι κι άλλοι ότι παίζουν μυστικές διαφημίσεις πίσω από το πρόγραμμα της τηλεόρασης.
Ένα πρόβλημα είναι ότι αυτές οι ιστορίες γίνονται πολύ πιο προσωπικές, όταν πιεζόμαστε. Όταν νομίζουμε ότι όλα είναι εναντίον μας. Αυτή η καταφυγή σε αναλύσεις που «εξηγούν» τι γίνεται, που «αποκαλύπτουν» την πραγματικότητα, έρχεται και γίνεται «φυσική» όταν είμαστε κλεισμένοι μέσα και μέσα μας, όταν οι συνθήκες της ζωής «εκεί έξω» μας πιέζουν. Κι αυτό όσο περνάνε τα χρόνια και δεν αλλάζει κάτι, παγιώνεται και μετατρέπεται σε κανόνα.
Ψάχνει πολύς κόσμος να καταλάβει «τι γίνεται», να βρει «απαντήσεις» στα «σχέδια» συνήθως των «άλλων». Μία κόλαση καθημερινή με χιλιάδες ερωτήματα για το τι κάνουν αυτοί οι «άλλοι».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
