Στα τέλη ’70 στο Δημοτικό μας μάζευαν παιδάκια και μας πήγαιναν στη Ζωσιμαία Ακαδημία που είχε χώρο και μας έκαναν ακτινογραφία στον πνεύμονα. Και στο σχολείο μας έκαναν το εμβόλιο της φυματίωσης που όλοι και όλες το θυμούνται νομίζω και υπάρχει και το σημάδι στο μπράτσο να μας το υπενθυμίζει.
Οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς και των ατομικών δικαιωμάτων, μπορεί και να φρίξουν ίσως στην ιδέα ενός κράτους που εμβολίαζε μαζικά και έκανε μαζικές προληπτικές εξετάσεις. Και υπήρχε τότε πλήρης συναίνεση από τις οικογένειες που πίστευαν και στο θεσμό του σχολείου και στην επιστήμη.
Κι εκείνες οι οικογένειες που είχαν έρθει από τα χωριά τους στις πόλεις και εμπιστεύονταν τον γιατρό και το κράτος, προόδευσαν ώστε κάποιοι από τους απογόνους τους να γίνουν σκεπτικιστές ως προς τις ανακαλύψεις της ιατρικής.
Και δεν είναι κακό να είσαι σκεπτικιστής, το αντίθετο. Η πρόοδος έρχεται και μέσα από τις αντιρρήσεις και χρειάζεται σίγουρα ο προβληματισμός, ακόμα και η διαφωνία και η άρνηση. Πώς χάθηκε όμως εκείνη η πίστη στο σύστημα υγείας και τη δημόσια εκπαίδευση;
Εκείνο το κράτος πάντως, με πολύ λιγότερα μέσα από το σημερινό, κατάφερε να σταματήσει τη φυματίωση και τις επιδημικές νόσους, σε αντίθεση με τα σημερινά κράτη που δείχνουν ενίοτε μεγαλύτερες αδυναμίες στην προστασία της δημόσιας υγείας.
Προκαλεί αμηχανία αυτή η αντίφαση σήμερα, από τη μία να έχεις μία τεράστια πρόοδο της επιστήμης κι από την άλλη να μην μπορούν ακόμα και τα πιο προηγμένα κράτη να προστατεύσουν τη δημόσια Υγεία- γιατί δεν είναι μόνο η πανδημία, αλλά και η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι ψυχικές νόσοι κλπ.
Υποψιάζομαι ότι αυτό που άλλαξε στις μέρες μας είναι η είσοδος της αγοράς στο προσκήνιο. Αυτή η διαρκής επίθεση, η διαρκής προσπάθεια όλα να αποδίδουν ένα οικονομικό κέρδος. Και σε αυτόν τον αγώνα να μην πέσει καν ο ρυθμός αύξησης των κερδών, δεν χωράνε πια συλλογικές πολιτικές και κοινές πεποιθήσεις για το συλλογικό καλό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
