Έχοντας μάθει πια να ανησυχούμε για το μέλλον και με την ανασφάλεια να έχει εγκατασταθεί για τα καλά ως ικανή και αναγκαία συνθήκη, ήδη βλέπουμε το φθινόπωρο. Όχι την άνοιξη τώρα που αρχίσαμε κάπως να την καταλαβαίνουμε από την ανθοφορία και τη μέρα που μεγάλωσε, ούτε το καλοκαίρι που παραμένει το σύμβολο των προσδοκιών μας. Πάμε κατευθείαν στο φθινόπωρο με τα ερωτήματα: Θα έχουμε να βάλουμε πετρέλαιο στα σπίτια μας; Θα έχουμε πληρώσει τους λογαριασμούς ρεύματος; Θα έρθει νέο κύμα πανδημίας;
Τέτοια είναι τα ερωτήματα που λίγο πολύ απασχολούν τον κόσμο, την ώρα που βιώνουν με δυσαρέσκεια και σιωπηρή αγανάκτηση ένα πολύ δύσκολο παρών.
Αυτή η συνθήκη της ανησυχίας για το μέλλον επιτείνεται όπως είναι λογικό κι από τον πόλεμο που αποτελεί και ένα διαρκές πια ερωτηματικό για το πώς θα επηρεάσει τις ζωές μας στο μέλλον όσο βλέπουμε ότι δεν ανοίγει κάποιος δρόμος ειρήνευσης. Συν τη βαθιά χαρακιά που μας αφήνει το δράμα του ουκρανικού λαού με όσα κάθε τόσο βλέπουμε να συμβαίνουν.
Η μακρά περίοδος ανησυχίας που βιώνουμε ήδη από το 2010 και μετά, δημιουργεί και μία νέα κατάσταση διαρκούς έντασης σε όλα τα επίπεδα, στην κοινωνία και τις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις, στην οικονομία και την αγορά, στην πολιτική. Κι όσο αυξάνεται η χρήση της λέξης «κανονικότητα» τόσο απομακρυνόμαστε από αυτή. Αλήθεια, πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα; Και πόσο ευθύνονται για την απομάκρυνση από αυτήν, όλοι εκείνοι που την επικαλούνταν ως πρόταγμα και στόχο;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
