Τα όσα έγιναν στη Βουλή με τις αναφορές στο τάγμα Αζόφ ήταν ένα λάθος. Το αναγνώρισε σε μεγάλο βαθμό και η κυβέρνηση, ακριβώς γιατί επηρέασε πλειονότητες. Πολλοί αισθάνθηκαν άβολα, γιατί ένιωσαν ότι προσπάθησαν να τους εκμαιεύσουν και κάτι παραπάνω από την αντιπολεμική τους στάση και τη στήριξη στην Ουκρανία. Από εκεί και πέρα, όμως το γεγονός έληξε. Ήταν ένα πολιτικό θέμα που αφορά κυρίως τη στάση της κυβέρνησης και τον τρόπο που ασκεί εξωτερική πολιτική, η αντιπολίτευση έθεσε τις απόψεις της και αυτό είναι.
Από εκεί και πέρα υπάρχει ο πόλεμος. Που πια, δύο σχεδόν μήνες μετά, δεν είναι καν μία “εισβολή”, αλλά ένας μαζικός πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Και για να έρθει η ειρήνη που όλοι θέλουν πρέπει να χάσει αυτόν τον πόλεμο η Ρωσία υποχωρώντας από τα εδάφη που έχει κατακτήσει. Και απαιτείται να υπάρξει συλλογική, παγκόσμια αντίδραση τόσο με ένα ευρύ αντιπολεμικό κίνημα όσο και μία στρατηγική, μετωπική αντίδραση των δημοκρατικών κρατών. Οι άλλες συζητήσεις για τα γεωπολιτικά, την παγκοσμιοποίηση, τον ιμπεριαλισμό κλπ μπορούν να γίνουν όταν σιγήσουν τα όπλα και όταν αποχωρήσουν τα στρατεύματα από το ουκρανικό έδαφος.
Δεν είναι εύκολο να αναδειχτεί το σημαντικό με τόσα που ακούμε και βλέπουμε κάθε μέρα. Όμως στην εποχή μας, ειρήνη σημαίνει αυτοδιάθεση των κρατών και ελεύθερη διαβίωση των ανθρώπων στις εστίες τους. Για αυτό και έχει δίκιο ο ουκρανικός λαός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
