Την ερχόμενη εβδομάδα θα κριθεί αν θα λήξει η καραντίνα στο τέλος του μήνα όπως έχει προγραμματιστεί. Μάλλον κανένας όμως δεν το πιστεύει αυτό και ήδη γίνονται αναφορές για μία και δύο εβδομάδες μετά. Κι επίσης φαίνεται ότι και το «άνοιγμα» θα είναι σταδιακό και θα συνεχιστούν οι περιορισμοί.
Από τη στιγμή που έχει ενοχοποιηθεί ο συνωστισμός και η συνάθροιση, και μάλλον δικαίως από όσο κατανοούμε τις επιστημονικές ανακοινώσεις, δεν πιστεύει κανείς ότι θα επιτραπεί η μαζική ψυχαγωγία σε χώρους εκατοντάδων ανθρώπων τις νύχτες όπως γίνονται τις γιορτές.
Είναι επίσης ερώτημα του τι πρέπει να γίνει με τις μετακινήσεις για λόγους τουρισμού όταν περιοχές που έχουν καταφέρει να πετύχουν χαμηλά νούμερα κρουσμάτων ενδέχεται να δεχθούν κόσμο από πολύ επιβαρυμένες περιοχές.
Όλα αυτά, μαζί και με τις βιοτικές ανάγκες και τα ψυχολογικά βάρη, ο κόσμος τα έχει σαν άγχος πάνω του.
Και ζούμε 9 μήνες τώρα στην απομόνωση και τον τρόμο, δεν χρειαζόμαστε κι άλλα άγχη κι άλλες περιπέτειες που έτσι κι αλλιώς θα αφήσουν ελάχιστο οικονομικό αποτύπωμα, όπως είδαμε και το καλοκαίρι.
Αντίθετα πρέπει να επιστρέψουμε στις καθημερινότητές μας άμεσα με μέτρα πρόληψης, χωρίς πανικούς, ξέροντας απλώς ότι υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν όπως η μαζική διασκέδαση και ο μαζικός τουρισμός. Και τα σχολεία κάποια στιγμή πρέπει να ανοίξουν, και ο πολιτισμός με περιορισμούς φυσικά και ενισχύσεις και η αγορά. Προφανώς και δεν πρέπει να μείνουμε μέσα για πάντα.
Τι χρειαζόμαστε ώστε να είναι πιο λογικά τα βήματα ανοίγματος;
Εστιασμένα μαζικά τεστ και καραντίνες γύρω από εστίες μετάδοσης, πλήρη ανάπτυξη των νοσοκομείων με κάθε τίμημα, οικονομική ενίσχυση όλων των επιχειρήσεων και των εργαζομένων, οριζόντια, χωρίς πολλές προϋποθέσεις, πάγωμα όλων των ιδιωτικών δανείων ως τον Σεπτέμβριο, μέχρι το έσχατο όριο των κρατικών ταμείων και ψυχολογική στήριξη για να τα βγάλουμε πέρα μέχρι τα εμβόλια.
Χρειάζεται να κάνουμε όσα κάνουμε και σήμερα αλλά με άλλους τρόπους, χρειάζεται να το παλέψουμε, χρειάζεται προσοχή και προστασία, χρειάζεται να βγούμε από το φαύλο κύκλο του φόβου και της αδράνειας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
