Η τεράστια καταστροφή που προκάλεσαν οι φωτιές χτες σε όλη τη χώρα- και μέχρι που έκλεινε η στήλη ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες- δεν είναι καμπανάκι για κανέναν και για τίποτα. Δεν υπάρχει πια κανένας ήχος να ηχήσει προαναγγέλλοντας δεινά. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, έχει ειπωθεί και όποιος ήταν να ακούσει, έχει ακούσει.
Τώρα, κάτω από το βάρος των 45 βαθμών Κελσίου και με τη διπλανή γειτονιά να καίγεται, μπορούμε εύκολα να μιλάμε για την κλιματική αλλαγή και να σηκώνουμε δραματικά τους τόνους. Αλλά αυτό το τρένο πέρασε και δεν ανεβήκαμε πριν από 20 ή και 10 χρόνια, όταν ίσως υπήρχε ακόμα χρόνος.
Τώρα χρόνος δεν υπάρχει.
Και ας μην λέμε ότι «αυτά συμβαίνουν σε όλον τον κόσμο». Ναι, ο πλανήτης φλέγεται, οι καταστροφές είναι τεράστιες ακόμα και στον πυρήνα των προηγμένων κρατών, όπως πρόσφατα με τις πλημμύρες στη Γερμανία.
Όμως δεν είμαστε όλοι μαζί στην ίδια θέση. Οι ανισότητες είναι τεράστιες, επίσης. Στον κόσμο πίσω από το βλέμμα μας, καταστρέφονται και τα βασικά και δημιουργούνται ήδη νέα κύματα φτώχειας και προσφυγιάς.
Και στον δικό μας κόσμο που σηκώνουμε τείχη ενάντια στους «ξένους», μέσα, βλέπουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε πια να ορθοποδήσουμε και να σταθούμε στέρεα. Η φωτιά είναι στο σπίτι μας ή θα έρθει του χρόνου.
Κι αν δεν έρθει, ζούμε έτσι κι αλλιώς σε μία άνυδρη, μετέωρη ερημιά. Ή έτσι αισθανόμαστε τουλάχιστον προς το παρόν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
