Η κατάσταση με τη δημόσια ζωή της πόλης μας, ακολουθεί σταθερά και επίμονα το μοντέλο της εξίσωσης προς τα κάτω.
Δεν έχει να κάνει με προσωπικές προθέσεις. Οι προθέσεις είναι καλές. Έχει να κάνει με επιλογές, αντιλήψεις και νοοτροπίες. Πιο πέρα έχει να κάνει και με τις πολιτικές για μία ανοιχτή πόλη ή για μία συντηρητική πόλη που αναπαραγάγει κλειστά συστήματα και διαπροσωπικά δίκτυα συμφερόντων. Αυτή είναι μία κρίσιμη επιλογή. Και φαίνεται ότι όλο και περισσότερο γίνεται η δεύτερη επιλογή.
Ανοιχτή πόλη σημαίνει ότι διαμορφώνεται συνέχεια το πεδίο ώστε να μπορούν να εκφράζονται όλοι. Και όχι μόνο να εκφράζονται χωρίς να στιγματίζονται ή να στοχοποιούνται, αλλά να μπορούν να βλέπουν το αποτύπωμα της ελεύθερης έκφρασής τους, να μπορούν να βιώνουν και τις επιλογές τους.
Η ζωή της πόλης κινείται όλο και περισσότερο από την ανάγκη και όχι από την προσδοκία. Και η πόλη της ανάγκης δεν είναι παρά η πόλη των χαμηλών ορίων, του χαμηλού ορίζοντα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
