Το μπλέξιμο με το τρένο δείχνει και τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί συνολικά ο αναπτυξιακός σχεδιασμός στην Ήπειρο. Και πρόκειται για αδιέξοδο γιατί είναι φανερό ότι δεν υπάρχει εικόνα για ποια έργα χρειάζεται ο τόπος, ποια έργα μπορούν να γίνουν σε άμεσο χρονικό ορίζοντα και ποια έχουν την ωρίμανση ώστε να γίνουν σε επόμενη φάση.
Και είναι πολύ χαρακτηριστική η έλλειψη μελετών που να καταδεικνύουν τις προτεραιότητες και τις βιωσιμότητες του σχεδιασμού.
Θέλει πάντως προσοχή ώστε να διακρίνουμε τον τεχνοκρατικό χαρακτήρα ενός σχεδίου από τον πολιτικό. Ο πολιτικός σχεδιασμός έχει τη μεγαλύτερη σημασία γιατί μόνο πολιτικά μπορούν να ερμηνευτούν οι γενικότερες τάσεις, οι δυνατότητες χρηματοδότησης και οι πιθανές συμμαχίες που σε συνδυασμό με τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνικής συναίνεσης μπορούν να οδηγήσουν και σε αποφάσεις.
Για να γίνει κατανοητό αυτό, θυμίζουμε ότι στην ΕΕ μέχρι πριν από τρία χρόνια δεν γινόταν δεκτό ότι θα μπορούσαν να αναπτυχθούν κοινές πολιτικές σαν αυτές για την πανδημία και το Ταμείο Ανάκαμψης. Έπρεπε να έρθει η κρίση για να γίνει δυνατή αυτή η επιλογή. Κάτι που μόνο οι πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να αποφασίσουν.
Πολιτική από την άλλη πλευρά, δεν είναι να μπορεί κάθε κομματικός παράγοντας εκμεταλλευόμενος κάποια ισχύ που έχει η θέση του, να μπορεί να χώνει στον σχεδιασμό έργα που θα ευνοούν την πολιτική του διαδρομή. Αυτό λέγεται επαρχιωτισμός και παλαιοκομματισμός και υποτίθεται ότι στα λόγια τουλάχιστον τον έχουμε απορρίψει.
Κατά συνέπεια, οι τοπικοί παράγοντες (δημαρχεία, Περιφέρεια, φορείς κλπ) σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση και την κυβέρνηση, θα πρέπει να έχουν έναν στοιχειοθετημένο και ιεραρχημένο «οδικό χάρτη» έργων μέσα από τον οποίο θα προκύπτουν και οι κατευθύνσεις. Όσο λείπει αυτός ο σχεδιασμός θα συνεχίζουμε να πέφτουμε κάθε τόσο από τα σύννεφα και να οδηγούμαστε σε ματαιώσεις, καθυστερήσεις και αναγκαστικές στροφές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
