Τα νέα από την πορεία της πανδημίας την προηγούμενη εβδομάδα μοιάζει να είναι καλά, κυρίως η μείωση της θετικότητας. Προκαλεί όμως εντύπωση το ότι η είδηση έρχεται μέσα στη σιωπή, σαν να μην αφορά κανέναν πια. Σαν να μην είναι είδηση. Γιατί από την άλλη πλευρά ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν ή διασωληνώνονται, συνεχίζει να είναι μεγάλος. Δεν είναι σίγουρα «μία απλή γρίπη» που λέγανε κάποιοι γιατί τώρα μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις και με τα στοιχεία από την πορεία της γρίπης.
Πέρα πάντως από τα δεδομένα της επιστήμης για την πορεία του κορωνοϊού, φαίνεται ότι διαμορφώνονται και κάποιες κοινωνικές τάσεις με παγιωμένα χαρακτηριστικά.
Μπορεί για παράδειγμα να λέμε ότι έχουν βγει όλοι έξω και δεν τηρούνται τα μέτρα πρόληψης, όμως στο δρόμο μπορεί να συναντήσεις ανθρώπους που φορούν συνέχεια τη μάσκα τους χωρίς να ασθενούν ενώ σίγουρα γνωρίζουμε και ανθρώπους που δεν πολυβγαίνουν, ούτε συναντιώνται σε σπίτια και κλειστούς χώρους. Έχει γίνει δηλαδή υπόθεση «ατομικής ευθύνης» η συμπεριφορά του καθενός και της καθεμιάς.
Επίσης, μοιάζει να έχει υποχωρήσει και η κοινωνική πίεση προς την Πολιτεία να οργανώσει καλύτερα τα νοσοκομεία και το σύστημα Υγείας ώστε να βοηθά τον άνθρωπο. Η υποχώρηση της πανδημίας ή η κούραση των ανθρώών από την περίοδο των μέτρων, δεν πρέπει να μειώσει και τις ευθύνες του κράτους για ακόμα καλύτερες υπηρεσίες Υγείας και πρόνοιας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
