Στον δρόμο συναντώ συχνά άγνωστο κόσμο που με σταματά να μου πει κάτι που θέλει. Οι περισσότεροι με γνωρίζουν από την τηλεόραση και όχι από την εφημερίδα. Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας ως δημοσιογράφος καταξιώνεσαι μόνο αν βγεις στο γυαλί, αλλά αυτό δεν πειράζει και τόσο. Συνήθως θέλουν να σου μιλήσουν οι άνθρωποι γιατί εκτιμούν ότι θα τους ακούσεις.
Απόψεις έχουν πολλοί, φαίνεται όμως ότι σπανίζουν οι ακροατές και μερικές καλές συζητήσεις.
Υπάρχει ένας τρόπος να ακούς και αυτός είναι η συμπερίληψη. Να βάζεις τον άλλο στη θέση ενός ισότιμου συνομιλητή ακόμα κι αν στο τέλος απορρίψεις αυτό που σου λέει. Αυτή η συμπερίληψη όμως, είναι μία ακόμα πιο δύσκολη συνθήκη και δεν έχει να κάνει μόνο με το αν γνωρίζεις καλά τα θέματα, ή αν έχει ποιότητα ο λόγος σου. Μετράει και ο τρόπος να αναγνωρίζεις τον άλλο ως ισότιμο, να αποδέχεσαι τη βασική αρχή της δημοκρατίας και στον προσωπικό σου τρόπο ζωής, την αρχή της αποδοχής και της ισότητας.
Κανονικά θα έπρεπε να εκπαιδευόμαστε στα σχολεία πάνω στις συζητήσεις με βάση την αποδοχή του άλλου, στην πράξη όμως το κάνουμε εμπειρικά, μαθαίνοντας στη ζωή. Και πετυχαίνουμε κάτι με τα χρόνια, όταν μαθαίνουμε και τον τρόπο να είμαστε μαζί, να μη λειτουργούμε σαν ελίτ, να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και στο τέλος μόνο να διατυπώνουμε και την προσωπική μας θέση. Τότε, μέσα από αυτή τη διαδικασία, η θέση μας μπορεί να γίνει αποδεκτή ακόμα κι αν ο άλλος διαφωνεί. Τότε είναι πετυχημένη μία συζήτηση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
