Τη χαρήκαμε πολύ την παρουσίαση του Γιάννη Πάσχου το Σάββατο το πρωί στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Παρουσίασε το «Χρονικό ενός δυσλεκτικού» που έγραψε και εκδόθηκε από τις εξαιρετικές εκδόσεις «Περισπωμένη» και πάει πολύ καλά. Και μόνο ότι έκανε παρουσίαση ο Γιάννης Πάσχος ήταν μία είδηση, αφού δεν το συνηθίζει.
Ήταν πολύ καλός, απολαυστικός. Μίλησε για το βιβλίο του με τον τρόπο που ήθελε κι εμείς να το διαβάζουμε. Όχι ως μία μαρτυρία, μία εμπειρία «επιβίωσης» ή αναφορά σε κάποιο κατόρθωμα αυτοβελτίωσης, όλα αυτά που μας κατακλύζουν τελευταία. Το «Χρονικό ενός δυσλεκτικού» ξεκινάει ως αυτοβιογραφία από τα παιδικά του χρόνια όταν δεν καταλαβαίνει γιατί «δεν παίρνει τα γράμματα», κλείνοντας τον κύκλο όταν σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, καταξιωμένος πανεπιστημιακός και λογοτέχνης «ανακαλύπτει» και τη δυσλεξία. Στην ουσία όμως ο Γιάννης Πάσχος γράφει για το πάθος για ζωή, για τη μύηση στον κόσμο της βαθύτερης εμπειρίας που είναι η ζωή όταν μεγαλώνεις, για την προσπάθεια να βρεις τον χώρο σου, για την ελευθερία. Τη ζωτικότητα της ελευθερίας. Κάτι που βρίσκουμε σε όλο του το έργο μέχρι σήμερα ποιητικό και πεζογραφικό.
Σε πολλά από τα διηγήματά του και τις μικρές ιστορίες που έχει βγάλει, μου άρεσε ο ρεαλισμός και η αφηγηματικότητα, αλλά ο ίδιος προχωρούσε πάντα στις πιο μέσα ιστορίες, στις άλλες πραγματικότητες κάτι που απογείωσε στις Μαγικές ιστορίες του Δον Ντομίνγκο. Στην παρουσίαση του Σαββάτου από το κοινό αναφέρθηκαν στον παρηγορητικό λόγο που βγαίνει μέσα από το «Χρονικό». Ισχύουν όλα αυτά προφανώς γιατί δείχνουν και πώς διαβάζουν οι αναγνώστες.
Για μένα όμως αυτή η σπουδή στο να βρεις τη φωνή σου, τη ζωή σου και η χειραφέτηση, ο δρόμος προς την ελευθερία είναι πάντα ο πυρήνας όσων βρίσκω διαβάζοντας τα βιβλία του Γιάννη Πάσχου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
