Βγαίνουν διάφορες μελέτες για το πόσο μιλάμε κάθε μέρα στο κινητό. Μιλάμε πολύ και συνέχεια. Και δεν χρειάζεται να το πει μόνο μία μελέτη, αλλά το βλέπεις και εμπειρικά γύρω σου. Στον δρόμο ο κόσμος μιλάει περπατώντας. Όπως μιλάει και οδηγώντας – και όχι πάντα με ασφαλή τρόπο-, όταν πίνει καφέ ή και λίγο πριν κοιμηθεί. Και το να περιγράφουμε το φαινόμενο, το οποίο είναι παγκόσμιο, δεν έχει καμία πρωτοτυπία, ούτε παράγει και κάποια συμπεράσματα. Ακόμα και η στάση αρκετών ανθρώπων να μην έχουν κινητό τηλέφωνο, δεν φέρνει κάποιο αποτέλεσμα στη συνολική εικόνα.
Παρατηρούνται όμως, κάποιες αλλαγές. Για παράδειγμα, αν μιλάμε συνέχεια στο κινητό τηλέφωνο απασχολούμαστε σε κάτι που μας δεσμεύει, δεσμεύει χρόνο. Και δεν είναι το ίδιο με το σταθερό τηλέφωνο στο οποίο πρέπει να είσαι δίπλα του. Κατά συνέπεια, η επικοινωνία γίνεται ένα με την κίνηση, την επαφή, τη θέση του ατόμου μέσα στην πόλη και το φυσικό περιβάλλον. Είμαστε εμείς και το κινητό μας τηλέφωνο.
Η επικοινωνία δε, από μακριά υποκαθιστά και άλλες πλευρές της συνάντησης, της ανάγνωσης, της ακρόασης. Αν μιλάμε συνέχεια με κάποιον μακριά, θα μιλάμε λιγότερο με κάποιον πιο κοντά, θα διαβάζουμε λιγότερο, θα ακούμε λιγότερο μουσική. Κάτι που ίσως να υποκαθίσταται ως ένα βαθμό από την άνοδο της πλατφόρμας με ταινίες, μουσικές ή ακροάσεις πάσης φύσεως που έρχονται στο κινητό μας πια και στις άλλες συσκευές. Που και αυτό έχει το ενδιαφέρον του.
Δεν κρίνουμε εδώ το περιεχόμενο, αλλά μια αλλαγή στην τάση, έναν άλλο τρόπο ζωής που γίνεται όλο και πιο κυρίαρχος και σημαντικός. Για να δούμε…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
