Δύο νέες τάσεις κυριαρχούν πια στην πολιτική. Η άνοδος του προσώπου και η επίκληση της συναίνεσης και όχι της σύγκρουσης. Τάσεις που δεν αφορούν μόνο την κεντρική πολιτική αλλά και τις τοπικές πολιτικές.
Από μόνες τους, δεν είναι προφανώς αρνητικές πολιτικές. Τι κακό έχουν τα πρόσωπα; Και ακόμα περισσότερο, ποιος είναι ενάντια στη συναίνεση; Πόσες και πόσες φορές δεν μιλήσαμε για την ανάγκη συμφωνιών και συνθέσεων; Οι λέξεις όμως έχουν και μία δική τους κατεύθυνση όχι πάντα την αναμενόμενη, όταν πάνε να παίξουν στο γήπεδο του νοήματος και της πράξης.
Κι εξηγούμαστε.
Αν πολιτική είναι μόνο τα πρόσωπα και όχι οι συλλογικότητες, τα κόμματα, οι παρατάξεις, οι φορείς και τα μέτωπα, τότε όλα μετατρέπονται σε υποκειμενικότητες. Το πρόσωπο έχει πάντα το δικό του δίκιο, αφού εκφράζεται ελεύθερα και δεν δοκιμάζεται στη συνάρτηση με όσα λέει ο απέναντι, ούτε προσαρμόζεται σε ευρύτερες συνθέσεις. Για αυτό ακούμε και συχνά το «έχω την άποψή μου και έχεις την άποψή σου». Αν όμως όλοι μας- καλώς- έχουμε από μία άποψη, πώς θα καταλήξουμε να συμφωνήσουμε στο πώς θα μαζεύουμε τα σκουπίδια στις πόλεις μας ή πώς θα λειτουργεί η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας;
Μα, απαντάνε συνήθως οι πολιτικοί, από τους δημάρχους ως τους βουλευτές και τους υπουργούς, για αυτό υπάρχουν υπέρτερα πολιτικά όργανα, η Βουλή, το υπουργικό συμβούλιο αλλά και τα πολιτικά προγράμματα. Ναι, προφανώς.Μέχρι να προκύψει και κανά ζόρικο θέμα, όπως πχ η ισότητα στον πολιτικό γάμο, που βλέπεις τις υποκειμενικές απόψεις να μπαίνουν πιο ψηλά από το συλλογικό πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η συναίνεση πάει περίπατο. Και η περιφρονημένη και συκοφαντημένη «σύγκρουση» αποκτά νέα διάσταση. Γιατί σύγκρουση σημαίνει διαφοροποίηση βάσει επιχειρημάτων, καταγραφή της αντίθεσης και αναζήτηση των κοινών τόπων που απομένουν. Και στο τέλος υπάρχουν και οι ψηφοφορίες, οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες. Έτσι λειτουργεί ή θα έπρεπε να λειτουργεί η δημοκρατία.
Και όχι με σέλφι και αέναες αναρτήσεων των πολιτικών- προσώπων, ούτε με ευχολόγια και ευκολίες περί της πολιτικής που δεν αντέχουν όταν έρχονται τα δύσκολα και οι κρίσιμες επιλογές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
