Θυμάμαι…
Αυτούς που ήταν και όσους είναι μπροστάρηδες!
Αυτούς που μίλησαν, δε φοβήθηκαν, δεν έκρυψαν την αλήθεια που πίστευαν. Αυτούς που ομολόγησαν τα πιστεύω τους.
Αυτούς που δεν κρύφτηκαν! Αυτούς τους γενναίους που δεν έλεγαν ωραία λόγια, μα πάλεψαν, παλεύουν, πολέμησαν, πολεμούν!
Αυτούς που κράτησαν το τιμόνι του πλοίου, εκεί στο κρύο, την παγωνιά, τη βροχή, τα μεγάλα κύματα και δε φοβήθηκαν, δεν τρόμαξαν.
Αυτούς που στις μεγάλες καταιγίδες, τους δυνατούς ανέμους, τη φοβερή φουσκοθαλασσιά, τις χιονοθύελλες, τις χιονοστιβάδες, ήταν μπροστά, έβαλαν μπροστά τα στήθη τους, για όλους μας.
Αυτούς που είναι μπροστά στους πολέμους των πονηρών καιρών.
Αυτούς που αγάπησαν τον τόπο μας και τους ανθρώπους του.
Αυτούς που τρέχουν προς το φως και αποφεύγουν το σκοτάδι, τα σκοτάδια.
Τους θυμάμαι, θα τους θυμάμαι.
Γιώργος Μακρίδης
