Ο κάδος ήταν άδειος.
Ένας νεαρός και μια ομορφιά κουβαλούσαν μια σακούλα με σκουπίδια και μερικά χαρτόνια. Τα άφησαν έξω από τον κάδο και έφευγαν! Έξω από τον κάδο ήταν και αρκετά άλλα χαρτόνια.
Δυο λεβέντες έριξαν μια ματιά στον νεαρό και την ομορφιά και άρχισαν να ρίχνουν στον κάδο ό,τι ήταν έξω από αυτόν! Πήγα να βοηθήσω. Άσε μου είπαν θα τα μαζέψουμε εμείς!
Τελειώνοντας τον καθαρισμό τους ρώτησα πως και το κάνουν αυτό.
Μας δίδαξαν και μάθαμε ν’ αγαπάμε την πόλη μας, το περιβάλλον, …, μα πάνω απ’ όλα τους ανθρώπους.
Κουβεντιάσαμε για την αδιαφορία κάποιων.
Γελάσαμε, σφίξαμε τα χέρια μας.
Τους ρώτησα αν ψήφισαν στις Ευρωεκλογές.
Με κοίταξαν και μου απάντησε ο ένας τους: «Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα». Δημοσθένης.
Συνέχισε ο άλλος: «Ο πολίτης που δε συμμετέχει σε εκλογές δεν είναι αδιάφορος, αλλά αχρείος». Θουκυδίδης.
Τους είπα ο Τσε έλεγε: « Ο άνθρωπος πρέπει να περπατά με το κεφάλι ψηλά, κόντρα στον ήλιο, μέχρι που ο ήλιος να του κάψει το μέτωπο, σφραγίζοντάς το με τη σφραγίδα της τιμής. Αυτός που περπατά με το κεφάλι σκυμμένο είναι γιατί έχει χάσει την τιμή».
Συνέχισα. Εγώ θα περπατάω με το κεφάλι ψηλά και για το ότι η πόλη μου, η πόλη μας έχει λεβέντες σαν και εσάς.
Γιώργος Μακρίδης
