Η πόλη μου έγινε μεγάλη. Τα αυτοκίνητα πολλά, συνωστισμός.
Χάθηκαν οι αλάνες, οι αυλές έγιναν μικρές. Στις γειτονιές δεν ακούγονται οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που έπαιζαν τα τόσα όμορφα παιχνίδια. Στις πόρτες των σπιτιών δεν κουβεντιάζουν οι νοικοκυρές. Οι καντάδες για τις όμορφες έσβησαν.
Έφυγαν πολλοί που έκαναν όνειρα για την πόλη μας. Είχαν ιδέες για μια πόλη γεμάτη καρποφόρα δέντρα, λουλούδια που να μοσχοβολούν, ελεύθερους χώρους, πιο πολύ καθαρό αέρα και ήλιο.
Όσοι λένε την αλήθεια είναι οι μόνοι που μετράνε.
Οι σωστοί άνδρες φροντίζουν για όσους ζουν, θα ζήσουν σ’ αυτή την όμορφη πόλη μας, που χάνει την μυρωδιά της κυδωνιάς που την χαρακτήριζε. Οι κυρίες με τις γλυκές καρδιές, ενδιαφέρονται για τη γραφική πόλη μας και την παραμυθένια λίμνη της, την λίμνη των θρύλων, την Παμβώτιδα, που δεν πρέπει να πάψει να έχει τις αχειροποίητες ομορφιές της, τις χάρες της.
Κάποιοι μεγαλώνουν και τα χρόνια δεν τους γεμίζουν σοφία, μα γερατειά.
Κάποιοι είναι νέοι για ώρες και γέροι για χρόνια. Νέοι για να προσφέρουν και γέροι για να απαιτούν.
Περπατώ στην πόλη μας, μαθαίνω τα μυστικά της και χαίρομαι.
Αχ όμορφα Γιάννινα, όμορφη πόλη μου, θέλω να γίνεις πιο όμορφη, με χαρούμενους και ξένοιαστους κατοίκους.
Συνάνθρωπέ μου κράτα την καρδιά σου ανοιχτή ν’ αγαπά και το μυαλό σου να σκέφτεται..
Γιώργος Μακρίδης
