Η θάλασσα το κάθε πρωί έχει ένα μικρό κύμα. Τρέχω εκεί που σκάει το κύμα, βουτώ στα καταγάλανα νερά του Ιονίου. Οι μέρες ζεστές σαν τότε …
Το βουνό είναι η πρώτη αγάπη μου, μετά τον άνθρωπο. Έπειτα ο στίβος, μετά ο χορός. Μου αρέσει και η θάλασσα.
Τρέχω και στο κύμα βλέπω τη μορφή σου. Πάντα σκέφτομαι εσένα … που έφυγες.
Σε θυμάμαι να μιλάς για τον πόθο της ελευθερίας και τη σημασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τον άσκοπο πλουτισμό και τον ωχαδερφισμό! Μακριά από το κλείδωμα της κάθε καρδιάς, στη σφαίρα του ιδιωτικού που συρρικνώνει τα όνειρα, τα οράματα και τους ορίζοντες του κάθε ανθρώπου. Πάντα ήσουν μακριά από τα απόβλητα του φιλοτομαρισμού, της αδιαφορίας, της απόσυρσης!
Μου άρεσε η κινητοποίηση του μυαλού σου, το ήσυχο των ενεργειών σου.
Το βλέμμα σου υπέροχο, ειλικρινές, βαθύ, πολυδιάστατο.
Το φωτεινό χαμόγελό σου με συνοδεύει στη ζήση μου. Δεν σε ξεχνώ.
Έφυγες … αδελφή μου, στη ομορφιά της ζωής, μα είσαι παρούσα στη γλύκα των ανθρώπων, στη ευδία του κόσμου που ξανανθίζει, στη σαγήνη της ομορφιάς που σκόρπιζες.
Ακούω καλοκαιρινή μελωδία, από το φως που σκορπίζει ακόμη, το χαμόγελό σου.
Γιώρες Ζούγιαν
