«Δάσκαλε, με θυμάσαι… είμαι ο μαθητής σου… Για να μη πεθάνω από πείνα, πρέπει να ζήσω σαν πεθαμένος; Το μυαλό μου δάσκαλε δεν πεθαίνει. Η ψυχή μου δεν πεθαίνει. Αγωνίζομαι δάσκαλε και θα νικήσω. Αγωνίζομαι και για τους άλλους και θα νικήσουμε. Τις Κυριακές φοράω τα γιορτινά μου… αλλά θυμάμαι τα παιδιά που πεινάνε, που δεν μπορούν να εργασθούν, που δεν χαμογελούν ξέγνοιαστα! Δάσκαλε στόχος μας είναι να κάνουμε πράξεις που να εξυψώνουν τους καιρούς μας και … μας εμποδίζουν! Ο κόσμος είναι μαγικός και δεν θέλω να μου πουν από τι είναι φτιαγμένος. Ο κόσμος είναι μυστηριώδης και σαγηνευτικός. Δάσκαλε μ’ ακούς»; Φίλε μαθητή μου σε αγαπώ, γιατί είσαι από εκείνους που χτίζουν εκείνη την κοινωνία, όπου κυριαρχεί η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη. Την κοινωνία εκείνη που οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη. Για ζωή όλο ομορφιές και πολλές χαρές. Ειρηνική και δίκαιη. Μακριά από την ύαινα που ακολουθεί το λιοντάρι, ελπίζοντας να έχει τροφή! Ναι σε ακούω και θα αγωνιστώ μαζί σου. Αγωνίζομαι μαζί σου.
Γιώργος Μακρίδης
