Κατέβαινε και κατεβαίνει στην παραλία της Παμβώτιδας για να δει την Ανατολή και τη Δύση.
Προσπαθεί να φτιάξει τον κόσμο για να μην κλαίνε τα παιδιά, οι νέοι μας.
Ψαχουλεύει το παρελθόν και το παρόν κι ατενίζει το μέλλον.
Με ρωτάει: «Τι είναι εκείνο που ναρκώνει την ανθρωπιά γύρω μας; Δε βρήκε κλίμα για ν’ ανθίσει; Είναι «κάποιοι» που την πατάνε; Αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας και όχι τον άνθρωπο και τη ζωή»;
Περιμένουμε την ελπίδα, για να κάνουμε άλματα ξαλαφρωμένοι από προλήψεις, παρελθόν και έτσι να χαμογελάμε στο μέλλον.
Το χαμόγελο του καθενός μας, έχει της ελπίδας μας τα στολίδια.
Το χαρούμενο αύριο που το σφυρίζει η απαντοχή μας, το πλάθουν τα χέρια μας.
Κι αν ζούμε την αλήθεια στον καθημερινό μας μόχθο. Κι αν «κάποιοι» προσπαθούν να πνίξουν την Ανθρωπιά, αυτή θα βρει κλίμα ν’ ανθίσει, στις όμορφες καρδιές και θα πολλαπλασιαστεί!
Έτσι, το κάθε σούρουπο που τελειώνει μια μέρα, θα γεννιέται η ελπίδα μιας άλλης ομορφότερης.
Έτσι, οι αγριοπανσέδες θα σκορπούν στον αέρα το εξαίσιο μεθυστικό τους άρωμα και θα χαιρόμαστε την κάθε Ανατολή και η κάθε Δύση.
Μπορεί να ζεις στον κόσμο των ανθρώπων χωρίς να είσαι άνθρωπος;
Γιώργος Μακρίδης
