Είδα καθυστερημένα την ταινία «Γάζα, αγάπη μου» των αδερφών Νάσερ και μου άρεσε. Διηγείται έναν σιωπηρό, υπό διαμόρφωση έρωτα δύο μεσήλικων στη Λωρίδα της Γάζας ποτυ εξελίσσεται στις σκληρές συνθήκες της ζωής σε αυτήν την επικράτεια του αποκλεισμού στην οποία έχουν καταδικαστεί να ζουν τόσοι Παλαιστίνιοι και κανένας μας δεν μιλά στην προηγμένη Δύση. Αλλά η ταινία περνά το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα πιο πίσω, κάνοντάς το όμως έτσι και πιο ορατό.
Η δύναμη της ταινίας όμως, που συναντά και παγκόσμιο κοινό, είναι ότι μιλά για τον έρωτα στα χρόνια μετά τα –ήντα. Εκεί που ο άνδρας και η γυναίκα δεν τολμάνε να απευθυνθούν ο ένας στον άλλο, δεν ομολογούν την επιθυμία, δεν επιτρέπουν καν την χειρονομία. Είναι η θρησκεία ίσως, ο συντηρητισμός, τα στενά πλαίσια μιας μικρής κοινωνίας, η φτώχια και τα βάρη της ζωής που στέκονται εμπόδια. Πολλά είναι τα εμπόδια. Αλλά το ερωτικό βλέμμα μπορεί να σε συναντήσει και στα 50 και στα 60 και στα 70 και σε όποια ηλικία. Και νομίζω ότι η ταινία το πιάνει με ένα πολύ διακριτικό, αλλά εύγλωττο τρόπο και το κάνει κατανοητό σε ένα πολύ ευρύ κοινό που αναζητά την αυθεντικότητα στην έκφραση, πολύ πέρα και από τα 3 μίλια θάλασσα που δικαιούνται οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα.
Με την ευκαιρία οι δύο ηθοποιοί είναι ο ψαράς που τον παίζει ο Σαλίμ Νταού γνωστός ως Αλ Φαγιέντ στο «Στέμμα» και η μοδίστρα της Χιάμ Αμπάς που γνωρίζουμε από το βλέμμα της στο «Succession». Και οι δύο πολύ γοητευτικοί.
Στην ταινία οι ήρωες δεν γελάνε, εκτός από λίγες στιγμές που θυμούνται την παιδική τους ηλικία. Στο τέλος, όμως…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
