Κάπως σαν να υπάρχει μία επιστροφή στην πολιτική. Μικρή, μην φανταστείτε τίποτα πλήθη. Λίγος κόσμος διαβασμένος, κάποτε πολιτικοποιημένος που είχε αφεθεί όμως, στη θλίψη του «υιοθετείστε τα μνημόνια» ή είχε τη βόλεψη ώστε να πιστεύει ότι θα «μας σώσει η Ευρώπη», τώρα κάπως σαν να μετακινείται.
Τα Τέμπη, οι φωτιές, η ακρίβεια όλα αυτά που σε κάνουν να κατεβάζεις το κεφάλι, κάνουν κάποιους λίγο πιο τολμηρούς στο να διαβάζουν καλύτερα μερικά στοιχεία στην εφημερίδα ή να κλείνουν την εύκολη προπαγάνδα στην τηλεόραση. Αργή στροφή. Πολύ αργή…
Θα μπορούσε άραγε αυτό το ενδιαφέρον για την πολιτική να έχει κάποιο αποτύπωμα και στις τοπικές εκλογές; Εκεί δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Γιατί είναι καιρός που λείπουν πολιτικές, καιρός που έχουν παγιωθεί αντιλήψεις διαχείρισης.
Η αποτυχία των δήμων για παράδειγμα στη διαχείριση των απορριμμάτων και της ανακύκλωσης.
Βλέπω στον δρόμο, τρία αυτοκίνητα, το ένα μετά το άλλο, έρχονται, παρκάρουν μπροστά στους κάδους και βγάζουν και πετάνε τα σκουπίδια που μετέφεραν πίσω. Στο μεταξύ έρχεται κόσμος και πετάει στον μπλε κάδο κλειστές σακούλες με πλαστικά. Κοινώς δεν θέλω τα σκουπίδια, κάντε κάτι εσείς που διοικείται. Δικαίως, γιατί αυτό τάζουν οι δήμαρχοι ανά τετραετία.
Και καίμε και βενζίνη για να μεταφέρουμε τα σκουπίδια μας. Την ώρα που στον προηγμένο κόσμο τα σπίτια παράγουν ελάχιστα σκουπίδια και το σύστημα διαχείρισης έχει φτάσει σε ποσοστά 90% ανάκτησης. Αυτό δείχνει ότι όλοι μας πια έχουμε χαμηλούς ορίζοντες. Κι αυτό είναι το χειρότερο στην πολιτική.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
